Μια ιστορία άστοχης αγάπης και ειρωνείας

ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Ο ΚΟΣΜΟΣ , υπήρχε μια θέση για τα πάντα στην ανθρώπινη καρδιά, και όλα ήταν στη θέση τους. Αυτό σήμαινε ότι ποτέ, μα ποτέ δεν έπρεπε να ψάξει κανείς για τίποτα. Κάτι που ακούγεται τρομερά βολικό, και αυτό ακριβώς ήταν. Φοβερά. Βολικός. Μέσα σε αυτή την άψογη σειρά των πραγμάτων όλα έγιναν βάσει προγράμματος. Το Serendipity, για παράδειγμα, βρήκε τη θέση στις 2 μ.μ. τα απογεύματα της Τρίτης (πράγμα που σήμαινε φυσικά ότι η ανθρωπότητα πάντα το αναβοσβήνει). Τα πάντα κάτω από τον ήλιο ήταν αξιόπιστα και εντυπωσιακά κουραστικά.

Οι άνθρωποι σύντομα άρχισαν να επινοούν μικρά παιχνίδια για τον εαυτό τους για να κάνουν τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Για το σκοπό αυτό, έδιωξαν την αγάπη στα τροπικά δάση και σκαρφάλωσαν την ευτυχία ψηλά σε μια απόκρημνη κορυφή βουνού. Άφησαν την ικανοποίηση στη μέση της θάλασσας και έθαψαν την εκπλήρωση κάπου στην έρημο. Επινόησαν επίσης περίτεχνες μεταμφιέσεις μάσκες πάνω σε μάσκες, μέχρι που κανείς δεν ήταν πια σίγουρος για το ποιοι πραγματικά ήταν.

Όλη αυτή η δραστηριότητα γέννησε ένα είδος συγγραφέων, οι οποίοι άρχισαν να γράφουν παραγωγικά για το πώς να ανακαλύψει κανείς τον εαυτό του. Επινόησαν επίσης μια αμφίβολη σειρά συντομεύσεων 10 βημάτων για την αληθινή αγάπη, το σκοπό, τη φώτιση και άλλα παρόμοια. Μερικοί από αυτούς ήξεραν πραγματικά για τι μιλούσαν, αλλά οι περισσότεροι απλώς το έφτιαχναν καθώς προχωρούσαν. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, όπως θα περίμενε κανείς, σε πολλές χιλιετίες παρεξηγήσεων, πολλαπλά κυνηγητά αγριόχηνας και εκτεταμένη σύγχυση.

Εν τω μεταξύ η αγάπη έμεινε μόνος στο τροπικό δάσος και η ευτυχία υπέφερε από ίλιγγο στην κορυφή του βουνού. Η ικανοποίηση δεν βρήκε ποτέ τα πόδια της στη θάλασσα και η εκπλήρωση έγινε κλειστοφοβική υπόγεια. Έτσι γύρισαν όλοι στο σπίτι μια μέρα, κρυφά και απροειδοποίητα. Με τα εφεδρικά κλειδιά τους αφήνονται πίσω στις κάμαρες της ανθρώπινης καρδιάς, καταλαμβάνοντας την παλιά τους κατοικία με γλυκούς αναστεναγμούς ανακούφισης. Η επιστροφή τους όμως πέρασε απαρατήρητη. Κάθε άτομο, εκείνη τη στιγμή, είχε καταναλωθεί με τη δική του αναζήτηση. Ξεκίνησαν να οργώνουν μέσα από τροπικά δάση, να κλιμακώνονται σε οροσειρές, να οδηγούν σε αποστολές καταδύσεων βαθιάς θάλασσας και να ταξιδεύουν με τροχόσπιτα στις ερήμους αναζητώντας αυτό που είχε ήδη επιστρέψει στο σπίτι. Ήταν σε αυτή τη συγκυρία που η ειρωνεία μπήκε στον κόσμο.

Πολύ σύντομα η τεχνολογία άρχισε να χρησιμεύει ως υποκατάστατο για όλα όσα ήταν δύσκολο να βρεθούν. Όταν το νόημα δεν μπορούσε να εντοπιστεί, η ανθρωπότητα παρηγορήθηκε με θαύματα όπως το GPS. Κάποιος θα μπορούσε πάντα να βασιστεί στο να μπορεί να πάρει οδηγίες προς το πλησιέστερο εμπορικό κέντρο. Τα γραπτά μηνύματα και τα tweets άρχισαν να αποτελούν αντικείμενο συνομιλίας και κοινωνίας. Ποιος είχε ούτως ή άλλως χρόνο για κάτι περισσότερο από βοηθήματα μεγέθους byte της σχέσης και της πραγματικότητας; Οι άνθρωποι που αναζητούσαν απαντήσεις στα Μεγάλα Ερωτήματα της ζωής άρχισαν να στρέφονται όλο και περισσότερο στην Google (η οποία, πρέπει να παραδεχτούμε, κατά μέσο όρο, είχε ταχύτερο ποσοστό απόκρισης από τον Θεό).

Και έτσι τα χρόνια κύλησαν, σαν κύμα επί κύματος. Οι ζωές των ανθρώπων έγιναν μεγαλύτερες, πιο φωτεινές, πιο γρήγορες, πιο δυνατές. Και ένας αμέτρητος αριθμός γεύσεων παγωτού εμφανίστηκε στην αγορά. Ωστόσο, κάτω από τον ξέφρενο ρυθμό, το αστραφτερό εξωτερικό και τη διαθεσιμότητα όλου αυτού του παγωτού, οι άνθρωποι ήταν πιο εξουθενωμένοι, φοβισμένοι και μόνοι από ποτέ από την αυγή της ιστορίας. Και κάθε τόσο ένας από αυτούς αρρωστούσε και κουραζόταν τόσο πολύ από την όλη παρωδία που κατέφευγε σε δραστικά μέτρα. Έκλεισαν τα κινητά τους και απομακρύνθηκαν από την οθόνη. Σταμάτησαν να μιλάνε και να τουιτάρουν και να ψωνίζουν και να ψάχνουν και έπεσαν πίσω ξαφνικά και γλυκά στο δέρμα τους, και στην καρδιά της καρδιάς τους.

Σε αυτό το σημείο η αγάπη έτρεχε να τους χαιρετήσει με μια αγκαλιά, η ευτυχία θα έβαζε το μπρίκι για ένα φλιτζάνι τσάι, η ικανοποίηση θα έτρεχε στο τζάκι και η ικανοποίηση θα άρχιζε να τραγουδάει.