Een Verhaal Over Misplaatste Liefde En Ironie

TOEN DE WERELD BEGON , was er voor alles een plek in het menselijk hart, en alles had zijn plek. Dit betekende dat je nooit, maar dan ook nooit, ergens naar hoefde te zoeken. Wat ontzettend handig klinkt, en dat was het ook. Vreselijk. Handig. In deze onberispelijke orde der dingen gebeurde alles volgens een vast schema. Serendipiteit kreeg bijvoorbeeld de tijd om 14.00 uur op dinsdagmiddag (wat natuurlijk betekende dat de mensheid er steevast doorheen sliep). Alles onder de zon was betrouwbaar en opmerkelijk saai.

Mensen begonnen al snel spelletjes te bedenken om het interessanter te maken. Om dit te bereiken, verbannen ze de liefde naar de regenwouden en plaatsten ze geluk hoog op een steile bergtop. Ze lieten tevredenheid achter in het midden van de zee en begroeven vervulling ergens in de woestijn. Ze bedachten ook uitgebreide vermommingen van maskers op maskers, totdat niemand meer precies wist wie ze werkelijk waren.

Al deze activiteit bracht een genre schrijvers voort, die overvloedig begonnen te schrijven over hoe je jezelf kunt ontdekken. Ze bedachten ook een dubieuze reeks tienstappen-snelkoppelingen naar ware liefde, zingeving, verlichting en dergelijke. Een paar van hen wisten daadwerkelijk waar ze het over hadden, maar de meesten verzonnen het gewoon ter plekke. Dit resulteerde, zoals te verwachten, in duizenden jaren van misverstanden, talloze wilde dwaalsporen en wijdverbreide verwarring.

Ondertussen raakte de liefde eenzaam in het regenwoud en leed het geluk aan duizeligheid op de bergtop. Tevredenheid vond nooit helemaal zijn zeebenen en vervulling werd claustrofobisch onder de grond. Dus slopen ze op een dag allemaal stiekem en onaangekondigd terug naar huis. Met hun reservesleutels lieten ze zich weer binnen in de kamers van het menselijk hart en namen hun oude verblijfplaats in met zoete zuchten van opluchting. Hun terugkeer bleef echter onopgemerkt. Ieder mens was inmiddels verteerd door zijn of haar eigen zoektocht. Ze ploegden door regenwouden, beklommen bergketens, leidden diepzeeduikexpedities en trokken met caravans door de woestijnen, op zoek naar wat al thuis was gekomen. Het was op dit punt dat de ironie de wereld binnenkwam.

Al snel begon technologie te dienen als vervanging voor alles wat moeilijk te vinden was. Toen de zin niet te vinden was, troostte de mensheid zich met wonderen zoals de gps. Men kon er altijd op vertrouwen dat men de weg naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum kon vinden. Sms'jes en tweets begonnen de plaats in te nemen van gesprekken en gemeenschap. Wie had er eigenlijk nog tijd voor meer dan kleine beetjes relatie en realiteit? Mensen die op zoek waren naar antwoorden op de grote levensvragen, wendden zich steeds vaker tot Google (dat, toegegeven, gemiddeld een snellere respons had dan God).

En zo rolden de jaren voorbij, als golf na golf. Mensenlevens werden groter, helderder, sneller, luider. En een onvoorstelbaar aantal ijssmaken verscheen op de markt. Maar onder het hectische tempo, de glinsterende buitenkant en de beschikbaarheid van al dat ijs, waren mensen uitgeputter, angstiger en eenzamer dan ooit sinds het begin der tijden. En zo nu en dan werd een van hen zo ziek en moe van de hele schijnvertoning dat ze hun toevlucht namen tot drastische maatregelen. Ze zetten hun mobiele telefoons uit en keerden zich af van het scherm. Ze stopten met praten, twitteren, winkelen en zoeken en vielen plotseling en lieflijk terug in de huid van hun huid, en in het hart van hun hart.

Op dat moment zou de liefde hen tegemoet snellen met een knuffel, het geluk zou de waterkoker aanzetten voor een kop thee, de tevredenheid zou de open haard verzorgen en de vervulling zou beginnen te zingen.