አለም የእለት ተእለት ገጣሚዎችን ይናፍቃል።

ዓለምን ስመለከት፣ ዝምታ በጣም በከበደባቸው ክፍተቶች ውስጥ ልቤ ተሰበረ። እርስ በርስ በማይተያዩ በማያውቋቸው ሰዎች መካከል፣ በአንድ ወቅት በግንኙነት የበለፀጉ አሁን ግን የተሰበሩ በነበሩ ማህበረሰቦች መካከል ባለው ቆይታ ውስጥ ይቆያል። መገንባታችንን ያቆምንባቸው ድልድዮች፣ ለቅልጥፍና የምንገበያይበት ርኅራኄ፣ እነዚህ አለመግባባቶች ሁላችንንም ይከብደናል። በአንድ ወቅት ብሩህ ህልማቸው አሁን በቁጥር እና በስራ ዋጋ ከሚለካው አለም ጋር ሲታገል፣ መጀመሪያ እንዲደነቁ ያስተማራቸውን አስማት ረስተው በደነዘዘው ህጻናት አይን አየሁት።

በሰዎች መካከል በሚበዛው ሕዝብ ውስጥ እንኳን የሚኖረው የብቸኝነት ሕመም ነው፣ የሰው ልጅ ግንኙነት አለመስማማት በማይታክት ፍጥነት ጠፍቷል። ውስብስብነቱን ወደ ጸዳ ግብይት የሚያደላድሉ የህይወትን ደካማ ውበት የሚቃወሙ የስርዓቶች ቀዝቃዛ ቅልጥፍና ነው። አንዳንድ ጊዜ፣ እንዴት መደማመጥ እንዳለብን ረስተን ይሆን ብዬ አስባለሁ - እርስ በርሳችን፣ ወደ ምድር፣ በአንድ ወቅት በደመ ነፍስ የምናውቀውን እውነት በሹክሹክታ ያወሩትን ዛፎች እና ንፋስ።

ነገር ግን፣ እንደ ማዕበሉ በጸጥታ እና ያለማቋረጥ ተስፋ ይነሳል። በጣም ቀላል በሆኑ ድርጊቶች ይገለጣል - ከማያውቁት ሰው ጋር የተጋራ ፈገግታ፣ በደግነት የተዘረጋ እጅ። ውስጣዊ ድምፃቸውን ብቻ ሳይሆን የሌሎችን ያልተነገረ ፍላጎት ለማዳመጥ በሚመርጡ ሰዎች ድፍረት ውስጥ ይኖራል። የውቅያኖሱ ደከመኝ ሰለቸኝ ሳይል ወደ ባህር ዳርቻ መድረሱ ያስታውሰኛል፡ ፅናት የራሱ ግጥም ነው፣ ሁል ጊዜ ለውጥ ሊኖር የሚችል ቃል ኪዳን ነው። ተስፋ መቁረጥን ወደ ቅዱስ ነገር በሚቀይሩ የአምልኮ ተግባራት ውስጥ በተዘሩት ዘሮች ላይ ተስፋ አያለሁ ። በሰዎች መንፈስ ፅናት ውስጥ ነው፣ እሱም ደጋግሞ የሚነሳው፣ በተሻለ አለም ለማመን የሚደፍር። ከሁሉም በላይ፣ ፍቅር - ገር፣ ረጋ ያለ እና ያለ ይቅርታ ሀይለኛ - አሁንም የተውናቸው ስርዓቶችን እና ታሪኮችን ሊለውጥ እንደሚችል በማደግ ላይ ባለው ግንዛቤ ላይ ተስፋ አያለሁ።

ለእኔ፣ ወደ ጥልቅ እውነቶች የሚወስደው መንገድ አንድ ጊዜ ግልጽነት ያለው ሳይሆን ጸጥ ያለ፣ ተደጋጋሚ መራመድ ነበር። ይህ በሕይወቴ ውስጥ የተጠለፈ ንድፍ ነበር—የዓለም ሪትም በጥቂቱ የተመታ ነው የሚል ስሜት፣ በሕልውና ሲምፎኒ ውስጥ የጎደለው ማስታወሻ። እነዚህ አፍታዎች ብዙ ጊዜ ሳይከለከሉ መጡ፣ በቃላት መካከል ፀጥታ ውስጥ፣ ንግግሮች ካለቁ ከረጅም ጊዜ በኋላ በቆዩ ጥያቄዎች ውስጥ። በከዋክብት ሳላደንቅ በሰፊ የሰማይ ሰማይ ስር ቆሜ እንደነበር አስታውሳለሁ ነገር ግን በፀጥታው ፀጥታ። ያ ዝምታ ሕያው ሆኖ ተሰማኝ፣ ገና ቃላቶች የሌሉኝን ጥያቄዎች እንድጠይቅ ጋበዘኝ።

ለምን እዚህ ደረስን?

በእውነት መኖር ማለት ምን ማለት ነው?

ቅዱሱን ወደ ተራው እንዴት እንሸከመው?

በሩን የከፈተው ታላቅ ኢፒፋኒ ሳይሆን ረጋ ያለ ነበር። የአለም እውነቶች ሙሉ በሙሉ አልተሰጡኝም; በተሞክሮ፣ በሰዎች እና በጸጥታ ትልቅ ነገር በመሳብ እራሳቸውን ገለጡ። ይህ የትርጉም ፍለጋ መልስ ለማግኘት ሳይሆን ከጥያቄዎቹ ጋር ለመቀመጥ መማር, ደመናማ በሆነ ምሽት እንደ ህብረ ከዋክብት እንዲመሩኝ ማድረግ ነው.

አሁን የያዝኩት ጥያቄ የሚከተለው ነው፡ በነኝነቴ እንዴት ማገልገል እችላለሁ? ስለ ታላቅ ምልክቶች ወይም ያልተለመዱ ድርጊቶች ሳይሆን ስለ ጸጥታ የመገኘት ኃይል ነው። አገልግሎት፣ ተምሬያለሁ፣ በአለም ላይ እንዴት እንደምንገለጥ እና ስለምናደርገው ነገር ሁሉ ነው። ለማያውቁት ሰው ሰላምታ በምንሰጥበት፣ ለአንድ ሰው ታሪክ ቦታ የምንይዝበት ወይም ምስጋናን ወደ ዓለም አቀፋዊ ነገር የምናስገባበት መንገድ ነው።

በልቤ እንደ ገጣሚ፣ ቃላቶቼ፣ የማየት መንገዱ፣ እራሳቸውን ወደ ዕለታዊ ጊዜያት መሸመን ይችሉ እንደሆነ ብዙ ጊዜ አስባለሁ። ግጥም በግጥም ብቻ ሳይሆን በንግግር፣ በምልክት እና በትናንሽ መስተጋብር ውስጥ ባይኖርስ? በመገኘቴ፣ ህይወትን ትንሽ ህያው እንድትሆን የሚያደርግ ብልጭታ ወደ ተራው አስደናቂ ነገር ማምጣት እችላለሁን?

እናም፣ ይህን ጥያቄ እንደ ፋኖስ ይዤ፣ መንገዴን እንዲያበራልኝ፡ የሕይወትን ቅኔ እንዴት ወደ ዓለም አቀፋዊው ዓለም አመጣለው፣ ለማምለጥ ሳይሆን ለማነቃቃት? ዓለምን ለመለወጥ በመሞከር ሳይሆን ዓለም ትንሽ ሙሉ በሙሉ እንዲሰማው የሚጋብዝ መገኘት በመሆን እንዴት ማገልገል እችላለሁ?

ማገልገል ወደ አለም መደገፍ ነው።
እንዳለ፣
ከመልሶች ጋር አይደለም ፣
ግን በግልጽ
ሌሎች እንዲለሰልሱ የሚጋብዝ
ጸጥ ያለውን ሲምፎኒ ለማመን
አብሮ መኖር ።

ስራው ይህ ነው-
የእርስዎን ማንነት ትናንሽ ሞገዶች ለመፍቀድ
የእነሱን ስፋት ይንኩ ፣
እና በቂ እንደሆነ አግኝ.