Chai En Liefde

R. Sekar aarzelt enorm om zelfs maar een shirt aan te trekken voor de foto. Ik wijs naar het gat in zijn vest. "Dat ben ik," zegt hij botweg.

Ik zie de frons op zijn gezicht. Hij praat niet graag over zichzelf, zijn familie of zijn werk. Extreem zwijgzaam houdt hij zich aan zijn schema: hij opent zijn theewinkel aan de Ponmeni Narayanan Street in SSColony stipt om 4.30 uur 's ochtends en serveert de eerste ronde dampende chai van de dag aan een twintigtal nachtwakers die in de buurt werken. Hij runt de winkel tot 23.00 uur en verkoopt meer dan 300 kopjes thee, koffie en melk, naast koekjes, gebak, laddus, murukkus en andere hartige producten. Communicatie met klanten is beperkt tot zakelijke klanten.

Toch is de Meenakshi Coffee Bar, die hij samen met zijn twee broers in SSColony runt, populair. Niet vanwege de snuisterijen die ze verkopen. Zelfs niet vanwege de honderden kopjes thee en koffie waar ze bekend om staan. Maar vanwege Sekar en zijn goedhartigheid.

Elke ochtend komt Esaki, die aan lepra lijdt, op een driewieler langs bij de theewinkel. Sekar geeft hem thee in een wegwerpglas en wat koekjes. De twee spreken elkaar nooit. Sterker nog, ze hebben nooit een woord gewisseld, behalve één keer toen Sekar hem naar zijn naam en leeftijd vroeg.

Acht jaar geleden, toen hij voor het eerst kwam, zegt Sekar, voelde ik dat hij thee wilde drinken, maar geen geld had. "Sinds die dag is deze afspraak ononderbroken doorgegaan", zegt hij.

Als Sekar iemand tegenkomt die zich iets niet kan veroorloven, steekt hij overal waar hij kan de helpende hand toe. Zo raakte hij bijvoorbeeld geroerd door de situatie van de achtjarige Sivatharini, bij wie bloedkanker was vastgesteld. Haar arme ouders kunnen haar geen voedzame maaltijd bezorgen zoals de dokter haar had aangeraden. De afgelopen drie jaar, sinds Sekar het meisje via een vriend in de buurt aan hem voorstelde, heeft hij haar melk en fruit gegeven wanneer ze in het ziekenhuis werd opgenomen voor behandeling of thuis aan het herstellen was.

"Ik denk terug aan mijn moeilijke jeugd, toen mijn ouders niet eens één maaltijd per dag voor het gezin konden klaarmaken. Ik weet wat het betekent om te verhongeren en hoe moeilijk het is als je basisbehoeften niet worden vervuld", zegt hij.

Elke vrijdag stuurt hij steevast vijf liter melk, samen met broodjes en andere hartige hapjes, naar drie verschillende tehuizen voor bijzondere en weeskinderen. De theewinkel bestaat al 35 jaar en is bij elke inwoner van de buurt bekend. Maar de stille service die Sekar biedt, is bij weinigen bekend.

"Ik ben een eenvoudig man die graag een beetje liefdadigheid doet omdat het geluk brengt," benadrukt hij. Van dagen zonder geld, zegt Sekar, is hij in een positie gekomen waarin hij kan geven, hoe klein ook. "Er zijn zoveel mensen met zoveel geld, maar die ofwel geen tijd ofwel geen zin hebben om te helpen. God geeft ons op zijn eigen manier en wij vinden onze eigen manieren om anderen te helpen," zegt hij.

Regelmatig verzamelt zich 's avonds een bont gezelschap schoolkinderen in zijn winkel. De kinderen komen meestal om schrijfwaren, schriften en boeken vragen. "Ik noteer hun wensen en koop het voor ze." Sekar geeft nooit contant geld, maar koopt wat iemand nodig heeft.

Tijdens het nieuwe schooljaar, elke zomer, vragen veel arme ouders hem om hulp. De zachtaardige Sekar wijst hen nooit af en helpt hen met de aankoop van schooltassen, uniformen, lunchboxen, waterflessen en andere benodigdheden.

De inkomsten uit de winkel worden verdeeld onder de drie broers. Sekar houdt niet bij hoeveel van zijn geld hij gebruikt om anderen te helpen.

"Ik ben tevreden met wat ik heb en kan met nog minder toe. Ik heb niet meer nodig. Wat moet ik doen?" vraagt ​​hij. Hij laat zien dat je alleen maar een hart hoeft te hebben om anderen te helpen.