Chai I miłość

R. Sekar jest niezwykle niechętny, by założyć koszulkę do zdjęcia. Wskazuję na dziurę w jego kamizelce. „To ja” – mówi bez ogródek.

Zauważam grymas na jego twarzy. Nie lubi rozmawiać o sobie, swojej rodzinie ani o pracy, którą wykonuje. Bardzo powściągliwy, trzyma się swojego harmonogramu otwierania herbaciarni na ulicy Ponmeni Narayanan w SSColony punktualnie o 4.30 rano i serwuje pierwszą rundę parującej chai około dwóm tuzinom strażników, którzy pełnią nocną służbę w tym rejonie. Prowadzi sklep do 23:00, sprzedając ponad 300 filiżanek herbaty, kawy i mleka, a także ciasteczek, ciast, laddus, murukkus i innych przysmaków. Komunikacja z klientami jest ograniczona wyłącznie do spraw biznesowych.

Jednak Meenakshi Coffee Bar, który prowadzi z dwoma braćmi w SSColony, jest popularny. Nie ze względu na bibeloty, które sprzedaje. Nawet nie ze względu na setki filiżanek herbaty i kawy, z których jest znany. Ale ze względu na Sekara i jego dobroć.

Codziennie rano Esaki, dotknięty trądem, przyjeżdża trójkołowcem i zatrzymuje się przy herbaciarni. Sekar częstuje go herbatą w jednorazowym szkle i ciasteczkami. Nigdy się nie odzywają. Właściwie nigdy nie zamienili ani słowa, poza jednym razem, gdy Sekar zapytał go o imię i wiek.

Osiem lat temu, kiedy przyszedł pierwszy raz, mówi Sekar, wyczułem, że chce napić się herbaty, ale nie ma pieniędzy. „Od tego dnia to spotkanie trwa nieprzerwanie” – mówi.

Jeśli Sekar spotyka kogoś, kto nie może sobie na coś pozwolić, wyciąga do niego rękę, gdzie tylko jest to możliwe. Na przykład, wzruszyła go sytuacja ośmioletniej Sivatharini, u której zdiagnozowano raka krwi. Jej biedni rodzice nie są w stanie zorganizować jej pożywnego posiłku, jak zalecił lekarz. Przez ostatnie trzy lata, odkąd Sekar poznał małą dziewczynkę dzięki przyjacielowi z okolicy, dostarczał jej mleko i owoce, kiedykolwiek była przyjmowana do szpitala na leczenie lub dochodziła do siebie w domu.

„Przypomina mi się trudne dzieciństwo, kiedy moi rodzice nie byli w stanie zapewnić rodzinie nawet jednego posiłku dziennie. Wiem, co to znaczy głodować i jak trudno jest, gdy podstawowe potrzeby nie są zaspokojone” – mówi.

Każdego piątku niezmiennie wysyła pięć litrów mleka, bułki i inne przysmaki do trzech różnych Domów dla dzieci specjalnych i osieroconych. Herbaciarnia ma 35 lat i jest znana każdemu mieszkańcowi okolicy. Jednak cicha usługa, którą świadczy Sekar, nie jest znana wielu osobom.

„Jestem prostym człowiekiem, który chce zrobić odrobinę dobroczynności, ponieważ daje to szczęście” – podkreśla. Sekar mówi, że od dni, w których nic nie robił, doszedł do pozycji, w której może dać, bez względu na to, jak mało. „Jest tak wiele osób z tak dużą ilością pieniędzy, ale albo nie mają czasu, albo ochoty, aby pomagać. Bóg daje nam na swój własny sposób, a my znajdujemy sposoby, aby pomagać innym” – mówi.

Dość regularnie zbiera się wieczorami w jego sklepie różnorodna grupa uczniów. Dzieci zazwyczaj przychodzą, prosząc o artykuły piśmiennicze, zeszyty i książki. „Zapisuję ich potrzeby i je im przynoszę”. Sekar nigdy nie wręcza gotówki, ale kupuje przedmiot, którego dana osoba potrzebuje.

Podczas nowego roku akademickiego każdego lata wielu biednych rodziców zwraca się do niego o pomoc. Łagodny Sekar nigdy im nie odmawia i pomaga im w zakupie toreb szkolnych, mundurków, lunchboxów, butelek na wodę i innych rzeczy.

Dochód ze sklepu jest dzielony między trzech braci. Sekar nie prowadzi rachunku, ile pieniędzy wydaje na pomoc innym.

„Jestem zadowolony z tego, co mam i mogę zrobić nawet z mniejszą ilością. Nie potrzebuję więcej. Co zrobię?” – pyta. Pokazuje, że wystarczy mieć serce, aby pomagać innym