Oneindigheid Van Een Leeg Hart

Ik vind het mooi hoe de inleiding het doet klinken alsof genezing iets is dat eindigt. :) Dus ik ga door met mijn helende reis terwijl ik leer. Het is net als leven en het is net als deze nieuwe verhalen. Nipun en Marilyn nodigden me uit om een ​​verhaal met jullie te delen, en ik dacht dat ik er eentje van afgelopen herfst met jullie zou delen. Terwijl ik dit vertel, nodig ik jullie uit om met me mee te gaan op dit kleine avontuur en dieper te gaan – probeer misschien je ogen te sluiten om meer te zien.

Afgelopen september ben ik net aangekomen in Tomales Bay. Het ligt in West Marin, een uur ten noorden van San Francisco. Deze baai is zeer bijzonder omdat hij aan de ene kant bebouwd is, wat betekent dat er een landweg, een gezellig restaurant en een historische herberg zijn. Aan de andere kant is er alleen maar pure wildernis.

De reden dat deze andere kant zo wild is, is dat dit deel van de nationale kust niet alleen beschermd is, maar ook alleen via het water bereikbaar is. Het aantal kajaks en kano's dat dagelijks aan dek staat, is beperkt. Het is midden in de week, dus er is niemand behalve ons kleine groepje van vier. We laten onze kajaks te water bij een boothut en beginnen te peddelen. Ik sta oog in oog met deze pure wildernis en vaar er slag voor slag naartoe.

Ik heb zoiets niet meer gedaan sinds al mijn gezondheidsproblemen meer dan 15 jaar geleden begonnen. Ik ben me er terdege van bewust dat deze reis ver buiten mijn comfortzone ligt. Het stelt mijn geest en lichaam op de proef. Ik begin me af te vragen: "Ben ik hier wel geschikt voor? Ga ik de groep afremmen? Moet ik terug?" Ik hoor mijn hart in mijn oor kloppen. Op een gegeven moment tijdens het peddelen steekt een zeehond zijn kop op. Zo'n 10 of 20 minuten later glijdt er een schaduw onder mijn kajak door en verdwijnt dan in de diepte, misschien een vleermuisrog.

Gedurende het volgende uur peddelen we nog steeds en begint er een dikke mist op te komen. De lucht begint af te koelen, het landschap begint te veranderen en rechts zien we een klein eilandje. De bomen zijn skeletachtig. De vogels lijken een beetje verloren. Ik voel een energie op deze plek, midden in het water, die ik nog nooit eerder heb gevoeld. Het maakt me er scherp van bewust dat we over een grote breuklijn peddelen. Dit is waar de twee grootste tektonische platen op deze planeet samenkomen. Hoe langer ik peddel, hoe meer ik besef dat ik een belangrijke drempel in mezelf overschrijd, en ik hoor die hartslag in mijn oor steeds luider.

We komen aan de overkant. Daar is een zanderige baai tegen een achtergrond van ruige kliffen, en daar zetten we ons kamp op. We bevinden ons tussen varens, levende eiken aan de kust en zeegras – inheemse planten die zich duizenden jaren onaangetast door de mens hebben ontwikkeld. Er is ook een wasbeer. Er zijn meerdere vogelsoorten en een paar elanden. Ze noemen dit primitief kamperen. Er zijn geen toiletten, geen drinkwater. Je pakt alles in, je pakt alles weer uit. Onze groep, we delen een warme maaltijd, een kop thee, en we genieten eigenlijk alleen maar van deze wildernis die zowel weelderig als kaal is. Maar de echte kaalheid moet nog komen.

Het begint donker te worden en dan echt donker. Het is bijna middernacht op een maanloze nacht. We laten ons leiden door onze voetstappen en voelen waar het land eindigt en de kust begint. Ik voel koele aanrakingen van zout water. Met zaklampen klimmen we weer in onze kajaks en doen dan onze lichten uit. We beginnen te drijven. We laten ons door het water voortbewegen en we beginnen glimpen van de hemel op te vangen terwijl de mist optrekt. De sterren lijken als diamanten te fonkelen tegen deze duisternis en raken ons op een afstand van duizenden lichtjaren.

Dan laten we onze peddels in het water zakken en er klinkt een plons. Uit deze duisternis komt een blauwachtig wit licht, de bioluminescentie die wordt uitgezonden door de kleinste beestjes die anders onzichtbaar zijn. Ik steek mijn handen in het water en de gloed wordt nog helderder. Het voelt alsof ik de sterren aanraak.

Na een tijdje peddelen, stoppen we. Er is geen beweging meer, wat betekent dat er geen golven meer zijn, en er is geen bioluminescentie meer. In de lucht en de zee beginnen ze samen te smelten tot één enkele zwarte vlakte waarin ik in het midden zweef. Er is geen tijd. Er is geen ruimte. Er is geen lichaam. Ik kan mijn lichaam niet zien. Mijn vorm is volledig opgelost, samen met de vorm van mijn vrienden, samen met de zee, de kliffen en de baaien in de leegte van dit universum.

Ik voel mezelf. Ik ervaar mezelf als puur bewustzijn, terwijl ik deze pure essentie observeer, de lichtenergie die alles omvat. Het is één ding om dit te ervaren in mijn contemplatieve beoefening, en heel wat anders in deze driedimensionale levende realiteit. Ik ben vervuld van ontzag, deels een vrijheid zoals ik me nooit eerder had voorgesteld, en deels angst. Ik vraag me af of ik voldoende kan ontspannen om dit grenzeloze huidige moment te aanschouwen, of ik voldoende kan vertrouwen op mijn eenzaamheid om volledig op te lossen in deze grote leegte.

Er zijn oneindig veel manieren waarop ik deze ene ervaring van afgelopen herfst zou kunnen vertellen. Nieuwe verhalen vertellen, zo begrijp ik, heeft te maken met nieuwe perspectieven, nieuwe observaties, nieuwe dimensies van onszelf, onszelf echt de ruimte geven om herschapen te worden. Als schrijver voel ik dat mijn primaire rol is om te luisteren. Zoals iemand eerder al zei, om aandachtig te luisteren naar anderen, naar mezelf, naar de natuur, naar levensgebeurtenissen, maar vooral naar de stilte, naar deze grote leegte zelf.

Als ik dat doe, komt er vaak iets verrassends naar boven, zoals dit verhaal. Dit was niet het verhaal dat ik waarschijnlijk zou hebben gekozen als ik er alleen maar over had nagedacht. Dan is het mijn secundaire rol om alles wat zich op dat moment voor me afspeelt op een coherente manier te interpreteren. Wat dit verhaal, deze pod betreft, klonk het voor mij als iets dat ik had geleerd toen ik mijn memoires schreef.

Toen ik net begon, was ik vastbesloten om een ​​nieuw verhaal te schrijven. Ik wilde mijn verhaal veranderen van wanhoop naar hoop, van ziekte naar gezondheid, van hulpeloze patiënt naar bekrachtigde genezer, van isolatie naar gemeenschap – de klassieke heldenreis. Maar er begon iets organisch te gebeuren tijdens het schrijfproces. Steeds weer dezelfde ervaring opschrijven, en steeds weer opnieuw. Het is als afwassen, onkruid wieden of hetzelfde doen. Maar elke keer, als we ons ervan bewust zijn, zijn we een iets ander persoon dan de vorige keer.

Op een gegeven moment besefte ik hoe vaak ik over exact dezelfde ervaring had geschreven, maar dan als heel verschillende verhalen, en hoe ze allemaal waar waren. Even later begon ik te beseffen dat ik al die verhalen wás, maar dat ik in essentie ook geen van allen was. Ik wás geen verhaal. Ik was leeg.

Het was als dat moment van afrekening tussen mij en de grote leegte midden in deze wildernis. Er was zowel een enorme vrijheid als een zekere angst. Ik hou van definities, ik hou van vorm, ik hou van verhalen. Maar geleidelijk aan, naarmate ik me steeds meer ontspande in deze staat van vrijheid, wilde ik deze staat niet meer verlaten. Er was gewoon zo'n eenvoud. Er was niets om me mee te verstrikken. Geen verhaallijn, geen drama. De woorden, de gedachten, emoties en sensaties, ze begonnen allemaal zo luid, zo druk, zo relatief en enigszins willekeurig aan te voelen.

Een boek schrijven vanuit een staat van geen verhaal was een heel interessant experiment. Maar mijn leraren herinnerden me er vaak aan dat dit de dans van de Eenheid is. Het geen verhaal dat het verhaal van beweging en dualiteit bevat. Dit is de eeuwenoude praktijk. Als ik ogen en oren had om ze waar te nemen, de stilte, de rust en de leegte, dan zijn ze er nog steeds, vanbinnen, tussen de woorden en gedachten – ze vasthoudend, vormgevend, definiërend en ze doen ontstaan.

Ik begon in te zien dat woorden en verhalen een manier zijn waarop het leven met zichzelf kan spelen en creëren, door mij, door ons allemaal. Zoals toen ik die nacht uit die duisternis tevoorschijn kwam, voelde ik mezelf als het verleden, gevormd door deze oeroude varens om me heen, samensmolt met hen, en met mijn voorouders die vorm gaven aan hoe ik dat huidige moment beleefde, hun informatie verweven in mijn genen en mijn genetische expressie. Ik voelde mijn toekomstige zelf samensmelten met het potentieel van de slapende eiken en een diep gevoel van een andere toekomst – ik als ik er nu niet was geweest. Wetende hoe, net zoals de wildernis voor me lag toen we aankwamen, die achter me zou liggen als we terugkeren. Zo was het met al het andere, verleden en toekomst, hetzelfde, alleen bekeken vanuit een ander perspectief.

Met mijn verhalen zie ik een derde rol, namelijk het gebruik van de relatieve en vergankelijke dimensies van mijn leven op een zeer vrije manier – om conflict en spanning te creëren, dat conflict te neutraliseren, contact te maken met anderen en uiteindelijk echt te spelen, en te observeren op hoeveel manieren ik kan spelen of dat het leven met zichzelf kan spelen. Dus mijn verhalen en die van jou kunnen deze grote leegte echt een rijke textuur, dimensie en vorm geven, en het leven een eigen verhaal geven.

Toen ik alleen al nadacht over de naam van deze pod, de New Story Pod, dan spreekt 'nieuw' daar toch echt over, toch? Nieuw is iets dat pas recent is ontstaan. En zo brengt ieder van jullie iets nieuws tot leven vanuit jullie unieke observaties en ervaringen, en door anderen jullie verhalen te laten lezen, kunnen ze die op hun beurt veranderen en weer nieuw maken. Dit is een prachtige manier om vorm te manifesteren of te realiseren, of samen vorm te creëren vanuit het vormloze, zichtbaar vanuit het onzichtbare. In de traditie waarin ik ben opgegroeid, noemen we dat 'de hemel op aarde brengen'.

Verhalen schrijven heb ik vaak zelf ervaren en ook gemerkt dat we soms in een zeer serieuze doelgerichtheid kunnen vervallen. Misschien proberen we te ontdekken wat er in de crypten van ons onderbewustzijn schuilt; of proberen we onze blik op de onzichtbare webben van het leven te verruimen; of proberen we ervaringen te begrijpen. Het op de een of andere manier opschrijven kan beangstigend aanvoelen voor onze zelfbeschermende geest. De ernst kan er ook voor zorgen dat het hart zich samentrekt. En soms voel ik die samentrekking. Als ik het voel, als ik de woorden "zou moeten of niet" door mijn hoofd hoor gaan, pauzeer ik, maak ik verbinding met mijn hart en ook met de leegte.

Ik heb deze stethoscoop toevallig heel handig. Dus soms luister ik gewoon naar mijn hart, en als jij dat niet doet, nodig ik je uit om je handen gewoon op je hart te leggen. Ons hart is eigenlijk ontworpen om tegelijkertijd leeg te lopen en te vullen, en levensbloed te ontvangen en te sturen met elke hartslag. Als het hart niet leegloopt, kan het zich niet vullen. Als het hart vasthoudt aan gehechtheden zoals "Ik wil dit verhaal" of "Ik vind het fijn om vol te zijn", kan het niet sturen. Hetzelfde geldt voor het energetische hart, het sterkste elektromagnetische veld in het lichaam. Het stroomt in dit toruspatroon, als een grote donut, en zendt en ontvangt, en transformeert energie met alles wat het aanraakt.

Ik vraag me soms af: hoe zou het zijn als we de zin "mijn hart is vol" zouden veranderen in "mijn hart is leeg"? De verhalen die het leven in die leegte zou kunnen vullen, zijn vaak veel moediger en gedurfder dan mijn kleine zelf zou durven delen.

Net als bij dit kajakverhaal kunnen ze ons vaak verrassen, want dit was niet wat ik zou hebben gekozen. Hoe zou het zijn als we onszelf zouden trainen om te vertragen, zodat we de leegte en de stilte tussen onze gedachten en de woorden kunnen waarnemen? Hoe zou het zijn als we konden glimlachen of lachen om onze serieuze bedoelingen tijdens het schrijven? Je hart openen is net als de verhalen die we vertellen. Er zijn oneindig veel manieren om dezelfde essentiële ervaring te beleven.

Ik wilde hiermee afsluiten. Een paar maanden geleden hadden we een begaafde muzikant, klankhealer en ceremoniële gids genaamd Madhu Anziani op Awakin Calls. Hij sloot ons gesprek af met een lied . In het refrein zingt hij: "Pulse, solve, pulse, solve – dat is het leven van het universum. Zou je zo verliefd kunnen zijn dat je bereid bent op te lossen? Elk moment om opnieuw gecreëerd te worden, gewoon om opnieuw gecreëerd te worden? Dat is het leven van het universum."

Dat lijkt mij ook de levensader van het nieuwe verhaal, dat geen einde kent. Dankjewel.