Paden Worden Gemaakt Door Te Lopen

[Onconventionele toespraak voor afstuderen krijgt staande ovatie: De spreker van het bachelordiploma van 2012 aan de Universiteit van Pennsylvania was een onconventionele keuze voor een Ivy League-universiteit. Om hun pas afgestudeerden, die een glansrijke carrière ambiëren, toe te spreken, kozen ze een man die nog nooit in zijn volwassen leven had gesolliciteerd. Een man die bijna tien jaar niet voor een baan had gewerkt en wiens zelfverklaarde missie simpelweg is: "een glimlach in de wereld brengen en stilte in mijn hart". Deze onconventionele spreker opende zijn toespraak met een verrassend advies. Vervolgens gaf hij vier belangrijke inzichten die hij had opgedaan tijdens een radicale wandeltocht van 1000 km door de dorpen van India. Toen hij zijn unieke toespraak op Graduation Day afsloot, stond de menigte studenten in toga en baret op voor een staande ovatie. Hieronder volgt de volledige transcriptie van de toespraak van Nipun Mehta. --DailyGood Redactie]

Dank aan mijn gewaardeerde vrienden, president Amy Gutmann, provost Vincent Price en dominee Charles Howard, voor de uitnodiging om een ​​paar gedachten met jullie te delen over deze heugelijke gebeurtenis. Het is een eer en een voorrecht om jullie – de lichting van 2012 van UPenn – te feliciteren.

Jullie zitten nu allemaal op de startbaan van het leven, klaar om op te stijgen. Jullie behoren tot 's werelds meest getalenteerde, elite en gedreven afgestudeerden – en jullie zijn onmiskenbaar klaar om te vliegen. Dus wat ik nu ga zeggen klinkt misschien een beetje gek. Ik wil jullie aansporen om niet te vliegen, maar om te lopen . Vier jaar geleden liepen jullie dit fantastische laboratorium van hoger onderwijs binnen. Vandaag lopen jullie, met opgeheven hoofd, om jullie diploma's in ontvangst te nemen. Morgen stappen jullie een wereld van oneindige mogelijkheden binnen.

Maar wandelen is in onze snelle wereld helaas uit de gratie geraakt. Het woord "voetganger" wordt gebruikt om iets gewoons en alledaags te beschrijven. Toch heeft wandelen met een doel diepe wortels. De Aboriginal-jeugd in Australië gaat wandelen als een soort overgangsritueel; indianenstammen voeren visioenzoektochten uit in de wildernis; in Europa lopen mensen al eeuwenlang de Camino de Santiago, die zich over de hele breedte van Spanje uitstrekt. Zulke pelgrims zetten één voet stevig voor de andere, om in de pas te lopen met het ritme van het universum en de cadans van hun eigen hart.

In 2005, zes maanden na ons huwelijk, besloten mijn vrouw en ik om er zelf een schepje bovenop te doen en een wandeltocht te maken. Op het hoogtepunt van onze inspanningen met ServiceSpace vroegen we ons af of we wel in staat waren om ons wereldse succes opzij te zetten en hogere waarheden te zoeken. Heb je ooit aan iets gedacht en toen gewoon geweten dat het moest gebeuren? Het was zo'n ding. Dus verkochten we al onze belangrijkste bezittingen en kochten een enkeltje naar India. Ons plan was om naar de ashram van Mahatma Gandhi te gaan, aangezien hij altijd een inspiratiebron voor ons was geweest, en dan naar het zuiden te lopen. We hadden samen een dollar per dag gereserveerd, voornamelijk voor onvoorziene uitgaven – wat betekende dat we voor ons overleven volledig afhankelijk waren van de vriendelijkheid van vreemden. We aten wat er ook werd aangeboden en sliepen waar er ook maar een plek werd aangeboden.

Ik moet wel zeggen dat dit soort ideeën gepaard gaan met een waarschuwing: probeer dit niet thuis, want je partner zal dit soort huwelijksreis misschien niet zo leuk vinden. :-)

Voor ons was deze wandeling een pelgrimstocht – en ons doel was simpelweg om in een ruimte te zijn die groter was dan ons ego, en ons door dat mededogen te laten leiden in spontane dienstbetoon. Konden we, volledig losgemaakt van onze comfortzone en vertrouwde identiteiten, nog steeds "echt blijven"? Dat was onze uitdaging.

Uiteindelijk liepen we in drie maanden tijd 1000 kilometer. In die periode kwamen we het allerbeste en het allerslechtste van de menselijke natuur tegen – niet alleen in anderen, maar ook in onszelf .

Kort nadat we de pelgrimstocht hadden beëindigd, stelde mijn oom terloops de miljoenenvraag aan de eettafel: "Dus, Nipun, wat heb je geleerd van deze wandeling?" Ik wist niet waar ik moest beginnen. Maar spontaan schoot me een acroniem te binnen – WALK – dat de belangrijkste lessen omvatte die we hadden geleerd en die we nog steeds opnieuw leren, zelfs tot op de dag van vandaag. Nu je aan de volgende fase van je reis begint, wil ik die pareltjes graag met je delen, in de hoop dat het ook jouw pad een beetje verlicht.

De W in WALK staat voor Witness (getuige). Als je wandelt, zie je letterlijk meer. Je gezichtsveld is bijna 180 graden, vergeleken met 40 graden wanneer je 100 km/u rijdt. Hogere snelheden vertroebelen ons perifere zicht, terwijl wandelen je blikveld juist verbreedt en de objecten van je aandacht dramatisch verplaatst. Zo zagen we tijdens onze pelgrimstocht elke dag de zonsopgang en hoe de vogels bij zonsondergang samenkwamen voor een eigen feestje. In plaats van online Facebook-vrienden toe te voegen, maakten we daadwerkelijk vrienden in het echt, vaak onder het genot van een kop warme "chai". Het leven om ons heen kwam op een nieuwe manier tot leven .

Wandeltempo is de snelheid van de gemeenschap. Waar hoge snelheden afstand vergemakkelijken, biedt een langzamer tempo ons de mogelijkheid om samen te zijn.

Terwijl we met een snelheid van een paar kilometer per uur door landelijk India reisden, werd het duidelijk hoeveel we konden leren door simpelweg getuige te zijn van de levenswijze van de dorpelingen. Hun hele denkmodel is anders: de vermenigvuldiging van verlangens wordt vervangen door de basisbevrediging van menselijke behoeften. Wanneer je niet langer bezig bent met het vragen om steeds meer spullen, dan neem je gewoon wat je krijgt en geef je wat je neemt. Het leven is weer eenvoudig. Een boer legde het ons zo uit: "Je kunt de wolken niet meer laten regenen, je kunt de zon niet minder laten schijnen. Het zijn gewoon geschenken van de natuur – neem het of laat het liggen."

Wanneer de dingen om je heen als geschenken worden gezien, zijn ze niet langer een middel tot een doel; ze zijn het middel én het doel. En zo zal een koeienherder voor zijn dieren zorgen met de compassie van een vader, zal een dorpsvrouw drie uur wachten op een vertraagde bus zonder een spoor van woede, zal een kind talloze uren gefascineerd doorbrengen door de sterren in de Melkweg en zijn plek vinden in de uitgestrekte kosmos.

Dus met de moderne hulpmiddelen die je vandaag de dag tot je beschikking hebt, moet je niet zomaar van punt A naar punt B racen over de snelwegen van het leven. Probeer eens de achterafstraatjes van de wereld te bewandelen, want daar zul je getuige zijn van een diepgaande en onlosmakelijke verbinding met alle levende wezens.

De A in WALK staat voor Accepteren. Door op deze manier te wandelen, plaats je jezelf in de palm van het universum en confronteer je de realiteit ervan recht in de ogen. We wandelden op het hoogtepunt van de zomer, bij meedogenloze temperaturen van boven de 49 graden Celsius. Soms hadden we honger, waren we uitgeput en zelfs gefrustreerd. Onze lichamen verlangden naar net dat extra slokje water, een paar extra momenten in de schaduw, of gewoon dat sprankje menselijke vriendelijkheid. Vaak kregen we dat extraatje en stroomden onze harten over van dankbaarheid. Maar soms werd ons dat abrupt geweigerd en moesten we het vermogen ontwikkelen om de geschenken te accepteren die zelfs in de meest uitdagende momenten verborgen lagen.

Ik herinner me zo'n dag, toen we langs een verlaten snelweg een pension naderden. Terwijl zware vrachtwagens voorbij raasden, zagen we een bord waarop stond dat gasten gratis werden ontvangen. "Ah, onze geluksdag," dachten we opgetogen. Ik stapte gretig naar binnen. De man achter de balie keek op en vroeg scherp: "Bent u hier om de tempel te bekijken?" Een simpel ja van mijn lippen had ons meteen een volledige maaltijd en een kamer voor de nacht opgeleverd. Maar dat zou niet de waarheid zijn geweest. Dus in plaats daarvan zei ik: "Nou ja, technisch gezien, nee meneer. We zijn op een wandeltocht om betere mensen te worden. Maar we zouden graag de tempel bezoeken." Vrij abrupt antwoordde hij: "Eh, sorry, we kunnen u niet ontvangen." Iets in zijn botte arrogantie veroorzaakte een stortvloed aan negatieve emoties. Ik wilde een venijnige opmerking terugmaken en de deur dichtslaan op weg naar buiten. In plaats daarvan hield ik mijn woedende ego in bedwang. In die staat van fysieke en mentale uitputting voelde het als een Herculestaak. Maar middenin de innerlijke onrust klonk een stemmetje dat me vertelde dat ik de realiteit van dit moment moest accepteren.

Er vond een stille metamorfose in me plaats. Ik liet nederig mijn verdediging los, accepteerde mijn lot die dag en draaide me om om zonder morren te vertrekken. Misschien voelde de man achter de balie deze verandering in me, want hij riep net op dat moment: "Dus wat doe je nu eigenlijk?" Na mijn korte uitleg zei hij: "Kijk, ik kan je niet te eten geven of onderdak bieden, want regels zijn regels. Maar er zijn toiletten achterin. Je kunt buiten het mannentoilet slapen en je vrouw mag buiten het vrouwentoilet slapen." Hoewel hij vriendelijk was, voelde zijn aanbod als zout in mijn wonden. We hadden geen andere keuze dan het te accepteren.

Die dag vastten we en die nacht sliepen we bij de badkamers. Een klein leugentje had ons een upgrade kunnen opleveren, maar dat zou geen pelgrimstocht zijn geweest. Terwijl ik ging slapen met een muur tussen mij en mijn vrouw, had ik een prachtig, ongevraagd visioen van een stel dat vanaf twee verschillende kanten naar de top van een berg klom. Halverwege deze moeilijke beklimming, terwijl de man overwoog om op te geven, vloog er een klein musje voorbij met de raad: "Geef nu niet op, vriend. Je vrouw wil je dolgraag boven zien." Hij bleef klimmen. Een paar dagen later, toen de vrouw op het punt stond om op te geven, verscheen het kleine musje met dezelfde boodschap. Stap voor stap hielden hun liefde en hun reis tot aan de bergtop in stand. Bezocht door de tijdige genade van dit visioen, liet ik een paar tranen van dankbaarheid vloeien – en dit verhaal werd niet alleen een toetssteen in onze relatie, maar ook in vele andere nobele vriendschappen.

Ik moedig u daarom aan om kalmte te ontwikkelen en alles te accepteren wat het leven u voorschotelt. Wanneer u dat doet, zult u gezegend worden met het inzicht in een innerlijke transformatie die u voor altijd zult behouden.

De L in WALK staat voor Liefde. Hoe meer we van de natuur leerden en een soort innerlijke veerkracht tegen externe omstandigheden ontwikkelden, hoe meer we terugvielen in onze natuurlijke staat – die van liefdevol zijn. In ons dominante paradigma heeft Hollywood het woord sluw overgenomen, maar de liefde waar ik het hier over heb, is het soort liefde dat maar één ding kent: geven zonder voorwaarden. Puur. Onbaatzuchtig.

De meesten van ons geloven dat we, om te geven, eerst iets moeten hebben om te geven. Het probleem daarmee is dat we, wanneer we de balans opmaken van wat we hebben, bijna altijd boekhoudkundige fouten maken. Oscar Wilde zei ooit: "Tegenwoordig kennen mensen de prijs van alles, maar de waarde van niets." We zijn vergeten hoe we dingen moeten waarderen zonder een prijskaartje. Daarom verwarren we, wanneer we bij onze meest overvloedige gaven komen – zoals aandacht, inzicht en mededogen – hun waarde, omdat ze, nou ja, onbetaalbaar zijn.

Tijdens onze wandeltocht merkten we dat degenen die het minst hadden, het gemakkelijkst in staat waren om het onbetaalbare te eren. In de steden begonnen de mensen die we tegenkwamen met een onuitgesproken argwaan: "Waarom doe je dit? Wat wil je van me?" Op het platteland daarentegen begroetten dorpelingen ons bijna altijd met een openhartige nieuwsgierigheid, die meteen begon met: "Hé maat, je ziet er niet uit als een local. Wat is jouw verhaal?"

In de dorpen werd je waarde niet bepaald door je visitekaartje, professionele netwerk of salaris. Die aangeboren eenvoud stelde hen in staat om van het leven te genieten en al haar connecties te koesteren.

Extreem arme dorpelingen, die zich hun eigen maaltijden niet eens konden veroorloven, leenden vaak eten van hun buren om ons te voeden. Als we probeerden te weigeren, legden ze simpelweg uit: "Voor ons is de gast God. Dit is onze offergave aan het goddelijke in jou dat ons met elkaar verbindt." Hoe kon je zoiets nou weigeren? Straatverkopers gaven ons vaak groenten; op een heel ontroerend moment stond een armloze fruitverkoper er eens op om ons een stuk watermeloen te geven. Iedereen, ongeacht hoe oud, was dolblij om ons de weg te wijzen, zelfs als ze er niet helemaal zeker van waren. :) En ik herinner me nog steeds de vrouw die ons gul water gaf toen we enorme dorst hadden – om er later achter te komen dat ze om 4 uur 's ochtends 10 kilometer moest lopen voor die ene emmer water. Deze mensen wisten hoe ze moesten geven, niet omdat ze veel hadden, maar omdat ze wisten hoe ze van het leven moesten houden. Ze hadden geen krediet nodig of de verzekering dat je ooit iets terug zou doen. In plaats daarvan vertrouwden ze gewoon op de cirkel van 'geef het door'.

Als je op deze manier tot leven komt, zul je beseffen dat ware vrijgevigheid niet begint wanneer je iets te geven hebt, maar eerder wanneer er niets in je is dat probeert te nemen. Dus ik hoop dat je al je kostbare momenten tot een uiting van liefdevol leven zult maken.

En tenslotte staat de K in WALK voor Know Thyself.

Wijzen hebben ons al lang laten weten dat wanneer we anderen onvoorwaardelijk dienen, we van het ik naar het wij gaan en ons dieper met de ander verbinden. Die matrix van onderlinge verbindingen zorgt voor een diepe mentale rust. Net als een stil meer, ongestoord door golven of rimpelingen, kunnen we dan helder zien wie we zijn en hoe we in diepe harmonie met de omgeving om ons heen kunnen leven.

Als de ene voet loopt, rust de andere. Doen en zijn moeten in evenwicht zijn.

Ons rationele verstand wil terecht vooruitgang boeken, maar ons intuïtieve verstand heeft ook ruimte nodig voor het opkomende, onbekende en ongeplande. Doen is zeker belangrijk, maar wanneer we ons niet bewust zijn van ons interne ecosysteem, raken we zo verstrikt in onze plannen en acties dat we de opbouw van mentale residu niet opmerken. Na verloop van tijd begint dat onbewuste interne lawaai onze motivaties, onze ethiek en onze geest te vervuilen. Daarom is het cruciaal om de geest tot rust te brengen. Een melodie kan immers alleen ontstaan ​​met de stilte tussen de noten.

Terwijl we liepen – getuige waren, accepteerden, liefhadden – werd onze visie op de wereld inderdaad helderder. Die helderheid vervaagde , paradoxaal genoeg, onze eerdere onderscheidingen tussen ik versus wij, innerlijke transformatie versus externe impact, en egoïsme versus onbaatzuchtigheid. Ze waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. Toen een arme boer me een tomaat gaf als afscheidscadeau, met tranen in zijn ogen, was ik toen aan het ontvangen of geven? Wanneer ik urenlang in stille meditatie zat, was het voordeel dan alleen voor mij of zou het zich verspreiden naar de wereld? Wanneer ik de hooiberg van het hoofd van een oude man tilde en hem een ​​kilometer droeg, diende ik hem dan of diende ik mezelf?

Met andere woorden: ga niet zomaar door het leven – groei door het leven. Het zal gemakkelijk en verleidelijk voor je zijn om tot reflexieve antwoorden te komen – maar maak er in plaats daarvan een punt van om mysterie te erkennen en rijke vragen te verwelkomen … vragen die je een zetje geven naar een beter begrip van deze wereld en jouw plaats daarin.

Dat is WANDELEN. En vandaag, op deze belangrijke mijlpaal in je leven, ben je lopend gekomen en ga je lopend weer naar buiten. Terwijl je een wereld betreedt die steeds meer de snelheid van gedachten wil overstijgen, hoop ik dat jullie je allemaal zullen herinneren hoe belangrijk het is om te reizen met de snelheid van bedachtzaamheid. Ik hoop dat jullie de tijd zullen nemen om getuige te zijn van onze prachtige onderlinge verbondenheid. Dat jullie de prachtige geschenken van het leven zullen accepteren, zelfs als ze niet mooi zijn, dat jullie onbaatzuchtig zullen liefhebben en ernaar zullen streven je diepste aard te leren kennen.

Ik wil afsluiten met een verhaal over mijn overgrootvader. Hij was een man met weinig geld, maar slaagde er toch in om elke dag van zijn leven te geven. Elke ochtend had hij een ritueel waarbij hij een wandeling maakte – en tijdens zijn wandeling voedde hij ijverig de mierenhopen langs zijn pad met kleine beetjes tarwemeel. Dat is een daad van microgulheid, zo klein dat het in het grote geheel van het universum volkomen verwaarloosbaar lijkt. Wat maakt het uit? Het is belangrijk omdat het hem van binnen heeft veranderd. En de goedheid van mijn overgrootvader heeft het wereldbeeld van mijn grootouders gevormd, die op hun beurt dat van hun kinderen – mijn ouders – beïnvloedden. Vandaag de dag zijn die mieren en de mierenhopen verdwenen, maar de geest van mijn overgrootvader is diepgeworteld in al mijn daden en de toekomstige gevolgen daarvan. Het zijn juist deze kleine, vaak onzichtbare daden van innerlijke transformatie die de essentie van ons bestaan ​​vormen en de boog van ons gedeelde lot vormen.

Tijdens je wandeling, vandaag en altijd, wens ik je de ogen om de mierenhopen te zien en het hart om ze met vreugde te voeden.

Moge je gezegend zijn. Verander jezelf - verander de wereld.