ตอนที่เติบโตขึ้น ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการใช้จินตนาการมีความสำคัญเพียงใด เรียกได้ว่าเป็นอาชีพในวัยเด็ก เป็นธรรมชาติของเด็กๆ นั่นเอง จากนั้นเราก็มาถึงวัยที่ต้องมีตัวเลือกมากมายให้เลือก เทมเพลตสำหรับ CV ที่เราต้องสร้าง และ Excel เมื่อถึงจุดนั้น การเรียนรู้ของเราจะต้องสอดคล้องกับพารามิเตอร์บางอย่าง: ภายในกรอบเล็กๆ นั้น ภายในขีดจำกัดหนึ่งหน้า และภายในกราฟดิจิทัลขนาดเล็ก แล้วอะไรจะเกิดขึ้นกับจินตนาการของเรา?
มันดูเหมือนจะจางลง
การเป็นคนเอเชีย (เช่นเดียวกับฉัน) ไม่ได้ช่วยอะไรเลย การสันนิษฐานว่าคุณเหมาะกับงานวิศวกรรมหรือการแพทย์มากกว่านั้นก็เหมือนกับหางที่คอยกวนใจ เราต่างก็ชอบตัวเลขกันทั้งนั้น ถ้าคุณเป็นคนเอเชีย คุณก็ต้องเก่งคณิตศาสตร์แน่นอน
ฉันกลายเป็นคนประหลาด ฉันเริ่มชอบใช้คำพูดและภาพแทน ตอนอายุ 12 ขวบ ความฝันของฉันคือการเป็นนักวาดรูปมืออาชีพ ซึ่งอาจจะกลายเป็นอาชีพนักวาดการ์ตูนได้หากทำสำเร็จ และพ่อแม่ก็ตามใจฉัน ต่างจากคนอื่นๆ ที่อาจคิดว่านั่นเป็นเรื่องไร้สาระ พวกเขาให้ฉันวาดรูปในหนังสือ เมื่อแม่เห็นฉันนั่งเฉยๆ หรือเผลอหลับไปท่ามกลางกองหนังสือเรียน เธอจะแนะนำว่า “ทำไมแม่ไม่วาดรูปบ้างล่ะ” สิบปีต่อมา ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากนัก แม่ยังคงหัวเราะกับภาพวาดของฉัน บอกให้ฉันวาดรูปบ่อยขึ้น และยังคงเก็บสมุดบันทึกเล่มนั้นไว้
บางทีฉันควรเดินต่อไปตามเส้นทางนั้น เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เพื่อนส่งอีเมลมาให้ฉันพร้อมประกาศรับสมัครงานซึ่งมีชื่อว่า Doodler ฉันคิดว่ามันไร้สาระ แต่แล้วฉันก็เห็นนายจ้างคนหนึ่ง ซึ่งก็คือ Google นั่นเอง ไม่ใช่เรื่องตลกอีกต่อไปแล้ว แต่กลับเป็นไปได้ และที่จริงแล้ว Google กำลังรับสมัครคนวาดภาพเพื่อวาดภาพที่มักจะปรากฏบนหน้าแรกเพื่อเฉลิมฉลองวันหยุดและโอกาสสำคัญต่างๆ
เมื่อฉันโตขึ้น รายชื่อหนังสือที่ต้องอ่านก็ยาวขึ้น งานที่ได้รับมอบหมายก็ยากขึ้น และงานต่างๆ ก็เข้ามาแทนที่เวลาว่างของนักศึกษาในมหาวิทยาลัย ความสามารถในการนั่งลงและปลดปล่อยจินตนาการลงบนผืนผ้าใบเปล่าก็เริ่มหายไป ในทางกลับกัน ด้านความคิดสร้างสรรค์นั้นต้องสร้างสรรค์ตัวเองขึ้นมาใหม่
ครูประวัติศาสตร์สมัยมัธยมปลายของฉันเคยบอกฉันว่าประวัติศาสตร์ไม่ใช่เส้นเวลา แต่เป็นเรื่องราว เธอทิ้งความเป็นเส้นตรงของประวัติศาสตร์ เธอสร้างสิ่งที่แห้งแล้งและเก่าแก่ มีเสน่ห์ น่าดึงดูด และบางครั้งก็มีอารมณ์ขัน นั่นคือจินตนาการของเธอในการทำงาน และมันช่วยให้ฉันพัฒนาความรักในศาสตร์สังคมศาสตร์ ฉันได้เรียนรู้ว่าจินตนาการของเราสามารถแพร่กระจายได้
แต่ความรักที่เรามีต่อจินตนาการนี้จะสามารถมีที่ยืนในโลกแห่งความเป็นจริงได้หรือไม่? แน่นอน
ในปัจจุบัน คนรุ่นใหม่จำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ต้องการทำงานให้กับบริษัทสตาร์ทอัพที่ธุรกิจมาบรรจบกับความคิดสร้างสรรค์ ซึ่งสิ่งที่ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้ในวันนี้อาจกลายเป็นจริงในวันพรุ่งนี้ ใครจะรู้ว่าคุณสามารถจ่ายค่ากาแฟสตาร์บัคส์ได้โดยไม่ต้องใช้เงินสดหรือบัตรเครดิต คุณทำได้ เพียงแค่สแกนบัตรสตาร์บัคส์จากสมาร์ทโฟนของคุณ ใครจะรู้ว่าคุณสามารถซื้อปั๊มเหยียบได้ในราคาต่ำกว่า 40 เหรียญสหรัฐ ซึ่งสามารถช่วยเกษตรกรชลประทานในโลกที่กำลังพัฒนาได้ ลองดูผลงานของผู้ประกอบการ อย่าง Paul Polak สิ ใครจะรู้ว่าในศตวรรษที่ 21 เราจะคุยกันได้ภายใน 140 ตัวอักษร บางทีคนใน Twitter อาจรู้ก็ได้
จินตนาการไม่ได้สร้างแค่นิทานและหนังสือเด็กเท่านั้น แต่ยังสร้างวิสัยทัศน์ใหม่ให้กับวิธีดำเนินชีวิตของเราอีกด้วย จินตนาการท้าทายบรรทัดฐาน ก้าวข้ามขีดจำกัด และช่วยให้เราพัฒนาตนเอง
น่าเสียดายที่จินตนาการเหล่านั้นถูกละเลยในห้องเรียนที่เน้นเรื่องเกรดและการทดสอบมานานเกินไป ในสถานที่ทำงานที่การใช้แผ่นงาน Excel และการนำเสนอ PowerPoint กลายมาเป็นภาระหน้าที่ประจำวันไปแล้ว
.jpg)
เราต้องส่งเสริมความคิดสร้างสรรค์มากขึ้น ลืมเรื่อง CV ไปได้เลย ลืมเรื่องหมกมุ่นกับเกรดไปได้เลย หากเราสนับสนุนให้นักเรียนคณิตศาสตร์ผู้เฉลียวฉลาดใช้จินตนาการด้วย เขาก็สามารถใช้ขั้นตอนวิธีเหล่านั้นเพื่อสร้างสรรค์สิ่งใหม่ๆ ได้ หากเราสนับสนุนให้นักเรียนชีววิทยาใช้จินตนาการด้วย เธอก็จะสามารถออกแบบแหล่งพลังงานที่ยั่งยืนแห่งใหม่สำหรับเราได้ หากเราสนับสนุนให้นักเศรษฐศาสตร์ใช้จินตนาการด้วย เธอก็สามารถสร้างรูปแบบธุรกิจใหม่ที่เป็นมิตรต่อผู้คนได้ เครื่องมือต่างๆ มีอยู่แล้ว คุณเพียงแค่ต้องปรับทิศทางเครื่องมือเหล่านั้นให้หันไปทางที่ไม่คาดคิด นั่นคือจุดที่ความคิดสร้างสรรค์มีความสำคัญอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะที่บ้าน ในห้องเรียน และในที่ทำงาน
นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว ฉันจึงนั่งอ่านบทกวีของเชล ซิลเวอร์สไตน์สำหรับเด็กกับแม่ตอนดึกๆ ปรากฏว่าบทกวีเหล่านี้เหมาะกับผู้ใหญ่เช่นกัน หรืออาจจะดีกว่าด้วยซ้ำ
ความฝันอันแช่แข็ง
ฉันจะเอาความฝันที่ฉันฝันเมื่อคืนนี้มา
และใส่ไว้ในช่องแช่แข็งของฉัน
สักวันหนึ่งอันยาวนานและไกลออกไป
เมื่อฉันแก่ชราแล้ว
ฉันจะเอามันออกมาแล้วละลายน้ำแข็ง
ความฝันอันแสนน่ารักนี้ฉันแช่แข็งเอาไว้
และต้มมันให้เดือดแล้วนั่งลง
และจุ่มปลายเท้าที่เย็นของฉันลงไป
COMMUNITY REFLECTIONS
SHARE YOUR REFLECTION
10 PAST RESPONSES
love the article!! :)
Awesome article! thx! It helped me with my academic piece of writing.
thank you all for the kind words, really appreciate it.
let our imaginations be reawakened!
Thank you. Diane DiPrima wrote a poem called "Rant". In it she repeats, over and over, "The only war that matters is the war against the imagination. All other wars are subsumed in it." Imagination is our ability to empathize, to relate, to imagine our selves in someone else's shoes. It is essential for compassion. And it is under attack. Thank you for celebrating it. May we all do the same!
What a wonderful article. I read this in a room where my Disney stuffed animal, "Figment" rests on a shelf behind me and an empty coffee mug with little cermic feet sits by my side. You helped reinforce that it is absolutely ok for me -for everybody- to embrace both that adult side just as much as that fun, imaginative side. It doesn't have to be separate at all. Thanks for such a refreshing read.
Off I go to get out my box of Crayola crayons, paper, pens, and my imagination! Oh, thanks for the reminder that we're not too old to dream and imagine.
One of the saddest experiences I have had was presenting a holiday music program to a group of children at a disadvantaged local school. My whole program was based on .. dreams and imagination. Should be easy with a group of kids I thought. Wrong. The simple question, "Do you have a dream of something you would like to do?" met with blank stares. "Do you imagine what it might be like to fly?" Nothing. These kids had no idea. It seemed they had no dreams. That one hour program was the hardest I've ever got through. A whole classroom of children with no dreams! Kids who didn't even know how to imagine.
I was so depressed by this experience, that I went home and immediately began to write a song for the next school I would visit. It developed into a children's song which I taught to a group of children in a YWCA in-school mentoring program that I was involved with. We recorded it at a local high school, it was played on our community radio station and it featured as the backing for a promotional video which the mentoring program still uses. It was called "When I Dream (I can do anything)."
The words I used to introduce the kids to the idea of dreaming and imagination were these.
"Nothing has ever been created, no masterpiece painted, no song given voice, no discovery unveiled, without someone, somewhere, who had a dream."
[Hide Full Comment]Janne Henn
this write up made think about the creative childhood of mine which I have decided to dust it new
Oh yes....let's pretend1
Walt Disney taught me an elephant can fly, and a little wooden puppet can wish upon a star and become a human boy. Some time along the way, most of that good stuff was lost by the wayside. I want it back !