Χωρίς λύπη: Ζώντας με το θάνατο

[Συγγραφέας Kitty Edwards, αριστερά και Patti Pansa, δεξιά]

Τον Μάιο του 2013, η Patti Pansa, επαγγελματίας μηχανικός και life coach, επικοινώνησε μαζί μου για να τη βοηθήσω στο ταξίδι της προς τον θάνατο. Είχε φροντίσει για όλες τις κυριολεκτικές προετοιμασίες για το θάνατο: είχε μιλήσει στα μέλη της οικογένειάς της για τις επιθυμίες της για φροντίδα στο τέλος της ζωής της. Η τελευταία της διαθήκη, οι προηγμένες οδηγίες υγειονομικής περίθαλψης και το ιατρικό πληρεξούσιο που διαρκεί όλα υπογράφηκαν και παραδόθηκαν στους κατάλληλους ανθρώπους. μια λίστα με τους σημαντικούς λογαριασμούς της με κωδικούς πρόσβασης βρισκόταν σε έναν φάκελο δίπλα στον υπολογιστή της. Όμως η Πάτι ήθελε περισσότερα. Ήθελε να αφήσει μια κληρονομιά για την οικογένεια και τους φίλους της. Ίσως περισσότερο από όλα, ήθελε να ανακαλύψει τρόπους για να γιορτάσει τη ζωή όσο είχε ακόμη χρόνο.

Μοιράστηκα με την Patti πολλά άρθρα σχετικά με τις τύψεις των πεθαίνων, καταγράφοντας πόσοι μετάνιωσαν που εργάστηκαν πάρα πολύ, πέρασαν πολύ λίγο χρόνο με την οικογένεια ή έζησαν μια ζωή που δεν ήταν δική τους. Αυτά τα άρθρα έκαναν μεγάλη εντύπωση στην Patti. το μόνο που μπορούσε να ακούσει ήταν «Μακάρι… Μακάρι». Αλλά με το Στάδιο 4 που έκανε μετάσταση καρκίνου του μαστού, η Patti δεν ήθελε να ευχηθεί. Ήθελε να μάθει πώς να ζήσει τη ζωή χωρίς τύψεις. Μέσα από το όραμα και την αίσθηση του επείγοντος της Patti, γεννήθηκε το No Regrets Project .

Ανάμεσα σε θεραπείες ακτινοβολίας, χειρουργικές επεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη και ένα ταξίδι στην Αλάσκα, η Patti έγραψε δοκίμια, μίλησε με όποιον άκουγε, ονειρεύτηκε και δημιούργησε. Στο τέλος, ανέπτυξε πέντε απλές, προσωπικές πρακτικές για να βοηθήσει τον εαυτό της να ζήσει τη ζωή πιο ολοκληρωμένα: να είναι ευγνώμων κάθε μέρα, να εμπιστεύεται – να παίρνει το ρίσκο, το θάρρος να είμαι εγώ, να επιλέγω τη χαρά και να αγαπώ τον εαυτό μου και να το μοιράζομαι. Αν και οι φράσεις μπορεί να είναι απλές, η εκπλήρωσή τους δεν είναι. Η ανάπτυξη του No Regrets Project είναι η κληρονομιά της Patti Pansa σε όλους μας.

Να είστε ευγνώμονες κάθε μέρα

"Έχω μια επιλογή να επικεντρωθώ στην ευγνωμοσύνη. Μερικές μέρες ο πόνος είναι σχεδόν αφόρητος. Αν εστιάσω στον πόνο, θα ενταθεί σαν τσουνάμι. Όταν συγκεντρώνομαι σε αυτό για το οποίο είμαι ευγνώμων, είμαι πιο ειρηνικός."

--Patti Pansa, Μάιος 2013

Κάθε μέρα, η Patti έγραφε στο ημερολόγιο ευγνωμοσύνης της. Τα πιο απλά πράγματα τράβηξαν την προσοχή της. «Είμαι ευγνώμων για ένα μικρό πουλάκι που κάθεται σε ένα κλαδί έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου μου», «Μου αρέσει να νιώθω τη ζεστασιά στο φως του ήλιου να διασχίζει το κρεβάτι μου» και πολλά άλλα. Αυτή η πρακτική της ευγνωμοσύνης τη βοήθησε να επικεντρωθεί στα πράγματα που εκτιμούσε περισσότερο, παρά στην επιδείνωση της υγείας της και στις δύσκολες ιατρικές διαδικασίες που υπέμεινε.

Η Πάτι ήθελε να ζήσει. Δεν ήθελε να αφήσει την οικογένεια και τους φίλους της. Πάντα ευχαριστούσε τους φίλους της για τις χάρες που έκαναν. Αλλά, ίσως το πιο σημαντικό, είπε επίσης στον καθένα τους το μοναδικό δώρο που της έφεραν. Δεν ξέρω τι είπε στους άλλους, αλλά συχνά με ευχαριστούσε που δεν φοβόμουν την ασθένειά της.

Εμπιστοσύνη - Πάρτε το ρίσκο

"Όταν εμπιστεύομαι και προχωράω σε μια νέα περιπέτεια, εκπλήσσομαι με την υποστήριξη που μου παρέχει το σύμπαν. Το No Regrets Project είναι ένα καλό παράδειγμα. Η ιδέα μου ήρθε ως έμπνευση κατά τη διάρκεια ενός πρωινού διαλογισμού. Μοιράστηκα την ιδέα με φίλους και ήθελαν να βοηθήσουν."

--Patti Pansa, Ιούνιος 2013

Μια εβδομάδα αφότου το έγραψε αυτό, η Patti επισκέφτηκε φίλους στη Σάντα Φε, NM. Σε μια περιστασιακή συζήτηση, ένας φίλος ανέφερε έναν σχεδιαστή κοσμημάτων που παρήγαγε υπέροχα κομμάτια. Μια ώρα αργότερα η Patti βρισκόταν στο στούντιο του Douglas Magnus, ενός σχεδιαστή ανάγλυφων, μεταλλικών βραχιολιών. Ήθελε να τον ενδιαφέρει να σχεδιάσει βραχιόλια με τις φράσεις No Regrets πάνω τους. Αντίθετα, την ενθάρρυνε να σχεδιάσει μόνη της τα βραχιόλια.

Τους τελευταίους μήνες της ζωής της Patti, σχεδίασε το βραχιόλι, προσέλαβε έναν κατασκευαστή καλουπιών και βρήκε έναν κατασκευαστή. Η Πάτι πίστευε ότι θα εμφανιζόταν η βοήθεια που χρειαζόταν. Και έγινε.

Εκείνο το καλοκαίρι, η Patti έμαθε ότι η εμπιστοσύνη απαιτεί ένα στοιχείο παράδοσης. Όχι η παράδοση της ήττας, αλλά μάλλον μια γλυκιά παράδοση. Με λιγότερη ενέργεια, απλώς ακολούθησε τη ροή των προτάσεων και των παραπομπών για να βρει τους πόρους που χρειάζονταν σε σύντομο χρονικό διάστημα. Η Patti εμπιστεύτηκε και πήρε το ρίσκο και δημιουργήθηκε μια κληρονομιά.

Κουράγιο να είσαι εγώ

"Πεθαίνω. Αυτό κάνει μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται άβολα και να λυπούνται. Μερικές φορές με στεναχωρεί επίσης. Όταν εμφανίζομαι ως το άτομο που είμαι πραγματικά, δημιουργεί ένα χώρο για τους άλλους να μπουν στην πληρότητα της ύπαρξής τους. Οι συνομιλίες μας είναι πιο αυθεντικές. Οι μάσκες πέφτουν."

--Patti Pansa, Ιούλιος 2013

Η Πάτι ήταν θαρραλέα στη ζωή της και στον θάνατό της. Συχνά, έβλεπε τους ανθρώπους να επιλέγουν να είναι αόρατοι ή να αντικατοπτρίζουν με μαεστρία αυτό που ήθελαν να δουν οι άλλοι. Για την Πάτι, που είχε ύψος έξι πόδια, το να είναι αόρατο δεν ήταν ποτέ επιλογή.

Τον Ιούνιο του 2013, η Patti υποβλήθηκε σε θεραπεία με ακτινοβολία για να ανακουφίσει μερικά από τα συμπτώματα του πόνου στα οστά, να θεραπεύσει έναν σπόνδυλο και να συρρικνώσει έναν όγκο στον λαιμό της. Για να στοχεύσετε με ακρίβεια τις περιοχές για την ακτινοβολία, κατασκευάστηκε μια μάσκα ακτινοβολίας για τον κορμό της Patti. Η διαδικασία δημιουργίας της μάσκας ήταν βασανιστική και τρομακτική. Στο τέλος των θεραπειών ακτινοβολίας, αν και η αδερφή της ήθελε να το σκάσει με ένα αυτοκίνητο, η Patti ήθελε να πάρει τη μάσκα της στο σπίτι. Στη συνέχεια μπήκε στην τελετή με τους φίλους της για να δημιουργήσει μεταμόρφωση.

Με λίγη φαντασία…λίγη κόλλα…και μια αίσθηση μόδας…η μάσκα ακτινοβολίας μεταμορφώθηκε σε σύμβολο δύναμης και ομορφιάς. δημιουργήθηκε μια όμορφη προτομή της Patti. Οι φίλοι της Patti πήραν τότε τη μάσκα σε περιπέτειες που η ίδια η Patti δεν μπορούσε πλέον να διαχειριστεί. Φωτογραφήθηκε την ανατολή του ηλίου στα ψηλά βουνά. Εντοπίστηκε σε ένα σπορ, κόκκινο κάμπριο. Εθεάθη να πίνει μια μαργαρίτα φράουλα. Η μάσκα πόζαρε ακόμη και για διαφήμιση σε εθνικό περιοδικό.

Η μάσκα ακτινοβολίας της Patti βρίσκεται τώρα στο Κέντρο Καρκίνου του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Ντένβερ, όπου πραγματοποιούνται εργαστήρια για να βοηθήσουν τα παιδιά με καρκίνο να διακοσμήσουν τις δικές τους μάσκες ακτινοβολίας.

Επιλέξτε Joy

"Η ευτυχία είναι μια επιλογή που μπορώ να κάνω ανεξάρτητα από το πόσο ζοφερές μπορεί να φαίνονται οι συνθήκες. Η χαρά του να είσαι ζωντανός είναι πάντα εφικτή σε κάποιο επίπεδο."

--Patti Pansa, Αύγουστος 2013

Το καλοκαίρι, η Patti μίλησε για τη θλίψη και για το πώς μας συνδέει με αυτούς που έχουμε χάσει. Ήξερε ότι όσο μεγαλύτερη ήταν η χαρά, τόσο μεγαλύτερη η θλίψη. Συχνά μιλούσε για τη θλίψη και τη χαρά σαν να ήταν κλωστές από το ίδιο ύφασμα, το στημόνι της χαράς αναπόσπαστα συνυφασμένο με το υφάδι της θλίψης. Το ύφασμα της Patti ήταν ένα παλτό με πολλά χρώματα, πλούσιο σε υφή και βαθιά ζωντανό.

Καθώς η νόσος της Patti προχωρούσε στο τελικό της στάδιο, ζήτησε από τους φίλους της να της κάνουν ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι. Αναζήτησε ευκαιρίες για να εκφράσει τη χαρά και να τη μοιραστεί με άλλους. Σε αυτό το πάρτι κάθε φίλος έφερε ένα λουλούδι που αντιπροσώπευε μια πτυχή της Patti που αγαπούσε ή θαύμαζε. Υπήρχαν δάκρυα και γέλια. Στο τέλος το βάζο με τα λουλούδια ξεχείλισε από τα ζωηρά χρώματα της Patti.

Αγαπώ τον εαυτό μου και μοιράζομαι το

«Για μένα έχει να κάνει με το να επιλέγω πώς θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου, να επιλέγω πραγματικά... να αγαπώ τον εαυτό μου αρκετά ώστε να ελευθερώνομαι ώστε να είμαι πλήρως εγώ... σε όλες τις διευρυμένες δυνατότητές μου».

--Patti Pansa, Σεπτέμβριος 2013

Η Patti πέρασε τους τελευταίους πέντε μήνες της ζωής της γιορτάζοντας, μοιράζοντας, δημιουργώντας, αγαπώντας και ζώντας. Ήξερε ότι η ενέργειά της ήταν περιορισμένη. Ως φροντιστής της οικογένειας και των φίλων της, μπορούσε εύκολα να δώσει τον εαυτό της μακριά. Αντίθετα, ανέπτυξε μια πρακτική να τρέφει πρώτα τον εαυτό της πριν φροντίσει τους άλλους. Αλλά η Patti ανακάλυψε ότι το να αγαπήσει πρώτα τον εαυτό της δεν ήταν εύκολο. οι φίλοι της ήθελαν πολύ περισσότερα από εκείνη από όσα μπορούσε να δώσει. Καθώς συνέχιζε την πρακτική της στον διαλογισμό και γράφοντας στο ημερολόγιο ευγνωμοσύνης της, πρόσθεσε επίσης μια νέα πρακτική: να απελευθερώνει τις τύψεις.

Η Patti όρισε τη λύπη ως ενέργεια που έγινε ή δεν έγινε, και τώρα μετάνιωσε. Ή μπορεί επίσης να είναι μια ενέργεια που έκανε κάποιος άλλος, ή μια ενέργεια που δεν έκανε, την οποία μετάνιωσε. Κάθε μέρα η Patti απελευθέρωσε μια λύπη, μόνο για να ανακαλύψει ότι υπήρχε ένα μάθημα ενσωματωμένο σε καθεμία. Αναγνώρισε ότι κάθε μετανιωμένη πράξη ή αδράνεια είχε στην πραγματικότητα ένα δώρο, μια διορατικότητα, μια δύναμη. Κατάλαβε ότι αυτά τα μαργαριτάρια ήταν τρόποι που αγαπούσε τον εαυτό της σε όλη της τη ζωή. Περνώντας χρόνο στοχαζόμενος τις δυνάμεις της, τη συμπόνια και τη σοφία της έδωσαν τον χώρο να γαλουχήσει τον εαυτό της.

Στις 23 Οκτωβρίου 2013, υπό τη φροντίδα του ξενώνα, η Patti πέθανε στο σπίτι με την οικογένειά της.

Πέθανε χωρίς τύψεις.