Kita Tidak Boleh Makan KDNK: Aliran Global Tentang Penunjuk Alternatif

Keluaran Dalam Negara Kasar (KDNK) ialah "nombor" yang paling terkenal dalam tadbir urus ekonomi. Ia memacu dasar negara, menetapkan keutamaan dalam bidang sosial (cth wujud nisbah antara KDNK dan jumlah perbelanjaan kebajikan yang dianggap sesuai oleh banyak negara) dan akhirnya memberi kesan kepada landskap masyarakat sesebuah negara (cth dengan menentukan hubungan buruh-perniagaan, keseimbangan kerja-kehidupan dan jenis corak penggunaan yang diterima pakai oleh rakyat). Jenis model perindustrian yang disokong oleh KDNK mendominasi ​geografi fizikal dan infrastruktur, daripada bentuk bandar dan hubungannya dengan luar bandar kepada pengurusan taman dan sumber asli. Strategi pemasaran, pengiklanan dan gaya hidup diserap oleh pengaruhnya. Namun, kita tidak boleh makan KDNK: angka ini sememangnya abstraksi kekayaan sebenar dan ukuran prestasi ekonomi yang sangat condong, apatah lagi kebajikan manusia. Oleh itu, pelbagai penunjuk alternatif telah diwujudkan untuk menggalakkan idea kemajuan yang berbeza dan menggabungkan konsep seperti pembangunan mampan dan kesejahteraan.

“Masalah” Domestik Kasar: sebab KDNK tidak ditambah

KDNK bukan ukuran "semua" aktiviti ekonomi. Kerana reka bentuknya, ia hanya mengira apa yang diurus niaga secara rasmi di pasaran, yang bermaksud bahawa aktiviti ekonomi lain yang berlaku dalam ekonomi "tidak formal" atau dalam isi rumah serta pelbagai perkhidmatan yang disediakan secara percuma, daripada sukarela kepada perkhidmatan ekosistem yang disediakan secara semula jadi yang membolehkan ekonomi kita berfungsi, tidak dikira sebagai sebahagian daripada pertumbuhan ekonomi (Fioramonti 206f. ms). Ini menjana paradoks yang jelas. Ambil contoh negara di mana sumber semula jadi dianggap sebagai barangan biasa dan disediakan untuk akses awam, orang ramai menukar barangan dan perkhidmatan melalui struktur tidak formal (cth pasaran tukar barang, pasaran terpakai, inisiatif pertukaran berasaskan komuniti, bank masa, dll.) dan kebanyakan orang menghasilkan apa yang mereka gunakan (cth melalui pertanian skala rendah, sistem pengagihan tenaga di luar grid, dsb.). Negara ini akan dinilai sebagai "miskin" oleh KDNK, kerana jumlah ini hanya mencatatkan prestasi ekonomi apabila sumber asli dipasarkan dan perkhidmatan disediakan pada kos. KDNK menggalakkan kita untuk memusnahkan kekayaan "sebenar", daripada hubungan sosial kepada sumber semula jadi, untuk menggantikannya dengan transaksi berasaskan wang. Seperti yang dilaporkan oleh Pertubuhan Kerjasama Ekonomi dan Pembangunan (OECD), "[i] jika terdapat ikon kontroversi dari dunia statistik, KDNK adalah ia. Ia mengukur pendapatan, tetapi bukan kesaksamaan, ia mengukur pertumbuhan, tetapi bukan kemusnahan, dan ia mengabaikan nilai-nilai seperti perpaduan sosial dan alam sekitar.

Namun, kerajaan, perniagaan dan mungkin kebanyakan orang bersumpah dengannya” (OECD Observer 2004-2005).

Penunjuk baharu untuk dunia pasca KDNK

Terdapat persetujuan yang semakin meningkat di kalangan sarjana dan penggubal dasar bahawa kita perlu bergerak melangkaui KDNK. Pada tahun 2004, OECD melancarkan refleksi tentang penunjuk kesejahteraan di Forum Dunia mengenai Statistik, Pengetahuan dan Dasar. Pada tahun 2007, EU menganjurkan persidangan "Melebihi KDNK" dan mengeluarkan komunikasi dua tahun kemudian. Pada tahun 2009, sebuah suruhanjaya yang ditubuhkan oleh bekas presiden Perancis Sarkozy dan dipengerusikan oleh pemenang Nobel Joseph Stiglitz dan Amartya Sen menerbitkan laporan komprehensif mengenai ukuran prestasi ekonomi dan kemajuan sosial (Stiglitz/Sen/Fitoussi 2009). Sebilangan kerajaan telah menubuhkan suruhanjaya yang sama sejak itu.

Penunjuk alternatif telah berkembang pesat dalam beberapa dekad yang lalu. Percubaan pertama dibuat oleh pemenang Nobel William Nordhaus dan James Tobin pada awal 1970-an, apabila mereka membangunkan indeks yang dipanggil Measure of Economic Welfare, yang "membetulkan" KDNK dengan menambah sumbangan ekonomi isi rumah dan tidak termasuk transaksi "buruk", seperti perbelanjaan ketenteraan (1973, hlm. 513). Ahli ekonomi Robert Eisner menerbitkan Sistem Akaun Jumlah Pendapatan pada tahun 1989 dengan tujuan untuk menyepadukan KDNK dengan aktiviti bukan pasaran seperti perkhidmatan isi rumah dan ekonomi tidak formal (1989, hlm. 13). Proses semakan separa ini memuncak dengan Penunjuk Kemajuan Tulen (GPI), yang diperkenalkan kemudian pada 1990-an, yang merupakan pengiraan semula KDNK sistematik pertama dengan mengukur pelbagai besar kos/faedah sosial dan alam sekitar yang memberi kesan kepada kebajikan manusia (Daly/ Cobb 1994, hlm. 482). GPI mengambil kira dimensi seperti masa lapang, perkhidmatan awam, kerja tanpa gaji (kerja rumah, keibubapaan dan pemberian penjagaan), impak ekonomi akibat ketidaksamaan pendapatan, jenayah, pencemaran, ketidakamanan (cth kemalangan kereta, pengangguran dan pengangguran), kerosakan keluarga dan kerugian ekonomi yang berkaitan dengan kehabisan sumber, perbelanjaan pertahanan, kerosakan alam sekitar jangka panjang, (tanah lembap, ozon alam sekitar). Satu kertas kerja yang diterbitkan pada 2013 menunjukkan dengan jelas bahawa, manakala KDNK dan GPI mengikuti trajektori yang sama antara awal 1950-an dan akhir 1970-an, sekali gus menunjukkan bahawa proses pertumbuhan konvensional berkorelasi dengan peningkatan kemajuan manusia dan ekonomi, sejak 1978 dunia telah meningkatkan KDNKnya dengan mengorbankan sosial, ekonomi dan kesejahteraan ekologi [13]. Rajah 1].

Walaupun GPI ialah contoh paling komprehensif bagi indeks sintetik yang menggabungkan dimensi ekonomi, sosial dan alam sekitar, sejak sidang kemuncak Rio+20 pada 2012, terdapat penekanan khusus pada perakaunan untuk modal asli. Alam semulajadi menambah kemajuan dan kesejahteraan ekonomi dalam pelbagai cara. Ia menyediakan barangan yang kemudiannya dipasarkan, seperti halnya dengan hasil dalam pertanian. Ia juga menyediakan perkhidmatan ekologi kritikal seperti penyediaan air, pembajaan tanah dan pendebungaan, yang membolehkan pertumbuhan ekonomi mungkin. KDNK buta terhadap input ini, sekali gus mewakili alam semula jadi sebagai tidak mempunyai nilai ekonomi (Fioramonti 2014, ms. 104ff.). Selain itu, KDNK juga tidak menghiraukan kos yang dikenakan oleh proses pengeluaran buatan manusia ke atas sistem semula jadi, seperti pencemaran. Namun, kos ini adalah nyata dan mempunyai kaitan langsung dengan kesejahteraan manusia dan prestasi ekonomi negara kita.

Walaupun tumpuan terhadap modal asli telah menjadi pusat dalam perbahasan "Melebihi KDNK", hanya dua penunjuk telah dihasilkan setakat ini. Yang terbaru, Indeks Kekayaan Inklusif (IWI) yang diterbitkan oleh UN University International Human Dimensions Programme, membezakan antara modal insan yang dihasilkan dan semula jadi. Dalam permohonan perintis ke 20 negara, IWI menunjukkan bahawa modal semula jadi adalah sumber yang paling penting bagi kebanyakan negara, terutamanya negara yang paling kurang berkemampuan. Pendekatan serupa terhadap modal asli diguna pakai oleh Simpanan Bersih Terlaras (ANS) Bank Dunia, yang – tidak seperti IWI – meliputi kebanyakan negara di seluruh dunia dan membentangkan data dalam tempoh yang lebih lama. ANS mengambil kira kehabisan sumber asli dan kos pencemaran dan mengimbanginya dengan pelaburan dalam modal insan (pendidikan) dan modal yang dikeluarkan yang tidak digunakan untuk penggunaan segera. Keputusan menunjukkan bahawa, walaupun pertumbuhan memberangsangkan dalam setengah abad yang lalu, kemerosotan alam sekitar telah membatalkan pertumbuhan ekonomi global [lihat Rajah 2].

Kedua-dua IWI dan ANS menggunakan unit monetari untuk pengiraan nilai modal asli. Walaupun ini membolehkan mengagregat jenis modal yang berbeza (dan dengan itu menolak penyusutan sumber dan kemerosotan alam sekitar daripada KDNK), ia bukanlah satu-satunya pendekatan. Penunjuk lain mengukur kerosakan alam sekitar dalam unit fizikal. Tidak dinafikan yang paling terkenal daripada penunjuk ini ialah Jejak Ekologi yang dihasilkan oleh Rangkaian Jejak Global.​

Kumpulan terakhir penunjuk memberi tumpuan lebih khusus pada kesejahteraan, kemakmuran dan kebahagiaan. Beberapa ukuran ini juga menggunakan penilaian subjektif, biasanya berdasarkan tinjauan pendapat umum, bersama-sama dengan data ekonomi dan sosial yang "keras", seperti yang berlaku dengan Indeks Kehidupan Lebih Baik OECD, Indeks Kemajuan Sosial dan Indeks Kemakmuran Legatum. Penunjuk lain melihat secara khusus pada peringkat kebangsaan, contohnya Indeks Kesejahteraan Kanada atau Indeks Kebahagiaan Negara Kasar Bhutan, yang merupakan set komprehensif sembilan dimensi, pertama kali dikira pada tahun 2008. Percubaan menarik untuk menggabungkan ukuran kebajikan dengan impak ekologi ialah Indeks Planet Bahagia yang dibangunkan oleh Yayasan Ekonomi Baru yang berpangkalan di UK dan tapak kaki indeks kehidupan pada tahun 2006. jangkaan. Sejak penciptaannya, indeks secara konsisten menunjukkan bahawa tahap penggunaan sumber yang tinggi tidak menghasilkan tahap kesejahteraan yang setanding, dan adalah mungkin untuk mencapai tahap kepuasan yang tinggi (seperti yang diukur dalam tinjauan pendapat umum konvensional) tanpa penggunaan berlebihan modal semula jadi Bumi [lihat Rajah 3]. Costa Rica dikenal pasti sebagai negara yang paling berjaya dalam menjana kehidupan yang "bahagia" dan panjang, tanpa kesan berat terhadap sumber planet ini. Keputusan yang sama dicapai oleh Universiti PBB apabila ia menyemak Indeks Pembangunan Manusia (HDI), yang melihat pada pendapatan, celik huruf dan jangka hayat, menambah parameter tambahan kemampanan dengan melihat petunjuk alam sekitar terpilih (UNDP 2014, ms 212ff.). Data menunjukkan bahawa negara seperti AS dan Kanada, yang menikmati salah satu pembangunan manusia tertinggi di dunia, berbuat demikian dengan kos alam sekitar yang besar untuk diri mereka sendiri dan untuk manusia. Sebuah negara miskin secara konvensional seperti Cuba dan negara baru muncul lain di Amerika Selatan, seperti Ecuador, adalah antara yang mencapai tahap pembangunan manusia tertinggi dengan jejak yang boleh diterima dan boleh ditiru.

Kesimpulan

Kajian ringkas tentang arah aliran dalam penunjuk alternatif ini sama sekali tidak menyeluruh. Nombor baharu dihasilkan pada kadar yang tidak pernah berlaku sebelum ini, kerana data baharu disediakan dan dikongsi di seluruh dunia. Kami telah menyemak penunjuk yang paling menonjol setakat ini, dengan membahagikannya kepada tiga kategori longgar: kemajuan, pembangunan mampan dan kesejahteraan. Semua penunjuk ini menunjukkan corak yang sama: peningkatan dalam KDNK selalunya sepadan dengan kesejahteraan yang semakin berkurangan (sekurang-kurangnya selepas ambang tertentu) dan telah menyebabkan kos alam sekitar dan sosial yang besar. Apabila kos ini diambil kira, kebanyakan pertumbuhan yang dialami dunia sejak pertengahan abad ke-20 lenyap. Pada masa yang sama, angka ini menunjukkan bahawa adalah mungkin untuk mencapai tahap kesejahteraan dan kemajuan sosial yang baik tanpa membahayakan keseimbangan semula jadi dan sosial. Sebahagian daripada penunjuk ini digunakan dalam pelbagai bidang dasar. Penunjuk tajaan PBB (daripada IWI hingga HDI) telah disepadukan ke dalam sidang kemuncak global. Khususnya, modal semula jadi dipaparkan dengan ketara dalam perbahasan semasa mengenai Matlamat Pembangunan Mampan selepas 2015. GPI telah diterima pakai di segelintir negeri di AS, dengan tujuan untuk mereka bentuk dasar yang lebih sesuai dengan kemajuan tulen. Lebih daripada dua puluh negara telah menjalankan tinjauan nasional tentang jejak ekologi mereka.​

Apa yang diperlukan sekarang ialah usaha bersepadu untuk menggunakan kekayaan maklumat yang disediakan melalui penunjuk alternatif untuk menggantikan KDNK sebagai penunjuk utama dalam tadbir urus ekonomi global. Walaupun di sisi pengukuran, nampaknya seolah-olah perbahasan "Melebihi KDNK" telah mencapai tahap kecanggihan yang ketara, pada tahap dasar kita masih belum melihat inisiatif yang koheren untuk mereka bentuk semula ekonomi global berdasarkan sistem metrik baharu.

Rujukan

Daly, Herman E./John B. Cobb 1994 Untuk Kebaikan Bersama. Mengubah hala Ekonomi ke arah Komuniti, Alam Sekitar dan Masa Depan Mampan, edisi ke-2, Boston​.

Eisner, Robert 1989: Sistem Akaun Jumlah Pendapatan, Chicago.

Fioramonti, Lorenzo 2013: Masalah Dalam Negara Kasar. Politik Di Sebalik Nombor Paling Berkuasa Dunia, London.

Fioramonti, Lorenzo 2014: Bagaimana Nombor Menguasai Dunia. Penggunaan dan Penyalahgunaan Statistik dalam Politik Global, London.

Kubiszewski, Ida/Robert Costanza/Carol Franco/Philip Lawn/John Talberth/Tim Jackson/Camille Aylmer. 2013: Melampaui KDNK: Mengukur dan Mencapai Kemajuan Tulen Global, dalam: Ecological Economics, Vol. 93/Sept., hlm. 57-68.

Nordhaus, William D./James Tobin 1973: Is Growth Obsolete?, dalam: Milton Moss (ed.), The Measurement of Economic and Social Performance (Studies in Income and Wealth, Vol. 38, NBER, 1973), New York, hlm. 509-532.

Pemerhati OECD (Organisasi untuk Kerjasama dan Pembangunan Ekonomi) 2004-2005: Adakah KDNK Pengukuran Pertumbuhan Memuaskan?, No. 246-247, Disember 2004-Januari 2005, Paris (http://www. oecdobserver.org/news/archivestory.php/ bantuan/1518/Adalah_KDNK_ukuran_memuaskan_pertumbuhan_.html, 11.10.2014).

Stiglitz, Joseph E./Amartya Sen/Jean-Paul Fitoussi 2009: Laporan oleh Suruhanjaya Mengenai Pengukuran Prestasi Ekonomi dan Kemajuan Sosial, Paris (http:// www.stiglitz-sen-fitoussi.fr/documents/ rapport_anglais.pdf, 22.10.2014).

UNDP (United Nations Development Programme) 2014: Human Development Report 2014. Mengekalkan kemajuan manusia: Mengurangkan kelemahan dan membina daya tahan, New York.