Met Een Zachte adem: Hoe Mijn Dochter Paardrijdt

Ik ben begonnen met het leren paardrijden aan mijn dochter van 3,5 jaar oud.

Hierdoor ben ik me gaan realiseren dat voor talloze kinderen die de "traditionele" manier van paardrijden leren, dit overgangsritueel (pijnlijk genoeg) een van de meest genormaliseerde momenten is waarop mensen kinderen leren macht over te hebben in plaats van macht met. Het is waar volwassenen het gebruik van geweld normaliseren om te krijgen wat je wilt; waar volwassenen het gebruik van geweld normaliseren om "respect" te krijgen; waar volwassenen openlijk de persoonlijke ruimte schenden en hoogsensitieve reacties volledig negeren of minachten.

Ik ben opgegroeid met paarden en heb op ongeveer dezelfde leeftijd alleen leren rijden. Als tiener begon ik anderen te leren rijden, rond de tijd dat ik paarden trainde en met getraumatiseerde en "probleempaarden" werkte. Omdat ik in de VS ben opgegroeid, werd ik omringd door veel manieren om met paarden om te gaan die fundamenteel gebaseerd waren op dominantie, zoals ik hierboven beschreef, en gebaseerd op de behoefte aan macht, omdat dat werd beschouwd als de enige veilige manier om met zo'n groot en krachtig dier te werken. Zelfs in de natuurlijke horsemanship-wereld, die ik tientallen jaren heb bestudeerd, maken veel van de benaderingen nog steeds gebruik van macht-over-tactieken om het paard te laten doen wat de mens wil.

Het hoeft echter niet zo te zijn. Paarden zijn ongelooflijk, ongelooflijk intelligent en gevoelig, en velen zijn ongelooflijk nieuwsgierig en genieten van authentieke verbinding. Let wel, niet allemaal, en die paarden verdienen respect vanwege hun gebrek aan verlangen om met mensen samen te werken. Ze leven in een wereld van zeer afgestemde, energieke gevoeligheid, waardoor ze de taal van het lichaam, emoties en intentie kristalhelder kennen en lezen. Dit betekent dat je met een flinke dosis zelfbewustzijn, authentieke intentie en belichaamde aanwezigheid met ze kunt communiceren en ze dingen kunt vragen zonder enige dwang – gewoon door je lichaam en je energie te gebruiken (betrokken door je bewustzijn en ademhaling).

Op deze manier met hen samen zijn wordt een speels proces van relatieopbouw; elke ontmoeting is een dialoog waarin een uitwisseling plaatsvindt en waarin "nee" gevoeld kan worden en andere opties kunnen worden onderzocht. Als ik rijd, rijd ik het liefst zonder zadel, zonder hoofdstel, alleen mijn lichaam en hun lichaam, en samen praten we. Het is overigens niet de enige manier waarop ik rijd, maar verreweg mijn favoriete manier.

Door de manier waarop ik de afgelopen acht jaar met onze kudde hier in Zuid-Chili heb geleefd, waarbij we het grootste deel van onze tijd samen door bijna wilde landschappen zwierven – zoals paarden van nature doen – heb ik bijna alles afgeleerd wat zeer bekwame ruiters me als kind hadden geleerd. De paarden hebben me geleerd dat het allemaal fout was. Dwang en machtsovername waren nooit nodig; ze werden vooral gebruikt om de angst te verdoezelen die mensen voelden wanneer ze zelf bang of onzeker waren, of zichzelf niet vertrouwden om de juiste keuze te maken. Machtsovername is altijd een optie bij hen, maar het vereist dat we onze agenda, onze rigide/vooraf bepaalde uitkomst, loslaten en in plaats daarvan echt met hen in gesprek gaan.

Het is ongelooflijk wat ze ons laten zien als ze voelen dat we bereid zijn om echt samen te werken vanuit onze machtspositie.

Nu ik mijn dochter leer paardrijden, baseer ik haar fundamentele leerproces op 'power-with' in plaats van 'power-over'. Hoe?

Ten eerste staat de relatie centraal. Ze associeert het paard niet met iets dat ze gebruikt, ze erkent het als onze verwanten; het zijn onze verwanten, en we eren het als voelende wezens. Macht-over heeft deze draden van rechtmatigheid ook verweven. Ik merk dit vooral bij paarden en mensen. Daarom hebben we ons best gedaan om te normaliseren dat de paarden niet alleen bedoeld zijn om op te rijden; zij heeft er geen recht op om erop te rijden, het zijn niet "haar" paarden, en de meeste tijd die ze met ze doorbrengt, brengen we gewoon "samen" door, hangend in de wei en dwalend waar de kudde ook maar heen gaat. Ze heeft geleerd hoe ze toestemming kan vragen aan een paard wanneer ze nadert. Wanneer we de wei in lopen, voelen we dat de paarden ons voelen, de somatische signalen in ons lichaam volgen, een kaart in haar tekenend zodat ze eraan denkt om langzaam te bewegen en meer adem te halen. Ze laat de paarden eerst aan haar ruiken voordat ze ze aanraakt, want ze weet dat paarden zich nooit door iets zouden laten aanraken wat ze niet eerst hebben geroken (iets wat de meeste mensen een paard zelden laten doen, want door de paarden aan te raken, schenden ze meteen hun persoonlijke ruimte).

We hebben een ritueel van ademhalingsverbinding wanneer ze bovenop het paard zit, haar ogen sluit, diep ademhaalt en het paard voelt ademen. Ze ruikt het paard, voelt de manen, voelt de rimpelingen op de huid. We onderzoeken de oorzaken van hun lichaamstaal, hun gesnuif en gehinnik, hun geschud en gesuis. Nieuwsgierigheid is ingebed in haar gedeelde taal met hen. Ze zal nooit een bit in de mond van een paard gebruiken; ze zal leren een paard te stoppen met het gewicht van haar lichaam en haar intentie en stemsignalen. Ze zal pas leren een paard te sturen als ze begrijpt dat de verantwoordelijkheid die ze in handen heeft, is om haar intentie duidelijk met haar hart te communiceren via haar handen. Ze leert het paard vooruit te bewegen met haar intentie, haar focus en het activeren van de energie in haar lichaam. Ze leert niet om te trappen om te gaan. Terwijl we lopen, wordt ze aangemoedigd om bij het paard te checken en te vragen of het zich op zijn gemak voelt, of het geniet van deze ervaring.

Soms stopt ze de rit om te zeggen dat er iets met het paard aan de hand is, en dan kijken we samen hoe we het ongemak kunnen oplossen. Ze leert hoe haar lichaam bovenop het paard de balans van het paard beïnvloedt, en wat ze kan doen om het paard te ondersteunen door haar lichaam in balans te houden en op de grond te blijven. Ze zegt "dankjewel" als we klaar zijn; ze vraagt ​​of het paard een knuffel wil en drukt dan tegen zijn borst om zijn hart te omhelzen.

Misschien wel het belangrijkste is dat ik haar leer om met haar angst en de angst van het paard om te gaan, zodat ze voor geen van beide bang is en nooit haar toevlucht neemt tot macht als een van beide zich voordoet. Een deel hiervan leer ik haar voornamelijk via verhalen, in de magische verwevingen van verhalen uit mijn jeugd en "wat als"-scenario's. Maar er zijn ook praktische lessen beschikbaar, zoals leren hoe het voelt om te vallen en wat de veiligste manier is om van een paard te vallen; hoe angst in haar lichaam voelt en wat ze moet doen als ze die voelt (ademen!), hoe ze de angst van een paard kan voelen (en wat ze moet doen als ze die voelt, nogmaals: ademen!), hoe ze haar lichaam kan beschermen wanneer een kudde rent of een paard snel beweegt, en hoe ze lichaamstaal kan lezen zodat ze begrijpt wanneer een paard "nee" of "ga weg" zegt. Als basis leert ze steeds opnieuw de veiligheid van het terugkeren naar haar ademhaling – dat ze door haar ademhaling te vertragen een nerveus paard en haar eigen zenuwen kan ondersteunen.

Het is een van de krachtigste hulpmiddelen die we paarden bieden: onze ademhaling. Hij is zo zacht, maar dat zijn zij ook, en in zoveel momenten waarop de kracht van een paard op het punt staat een gevaar te worden voor een ander, hebben we de kracht om ze met onze ademhaling te aarden en zo onze weg terug naar de neutrale positie te vinden.

Ik denk dat wanneer er een beroep wordt gedaan op macht-over, dat vaak komt omdat macht-met te beangstigend of onvoorstelbaar lijkt. Of zelfs te onhandig (hoe vreselijk dat ook is). Ik zie zoveel parallellen tussen de macht-over-tactieken die tussen volwassenen en kinderen worden gebruikt en die tussen mensen en paarden. Daardoor heb ik gemerkt dat ik veel van de geweldloze communicatiemethoden die ik in mijn relatie met paarden en mijn dochter heb verwerkt (ik ben tenslotte al veel langer paardenvrouw dan moeder). Zowel de paarden als het ouderschap leren me keer op keer drie essentiële opties die me in staat stellen om verder te komen dan de conditionering van macht-over: langzamer gaan, terugkeren naar je ademhaling (en die ook vertragen), en dat je een andere weg kunt kiezen dan je is geleerd/getoond/aangedaan.

Om alles wat ik heb geleerd, terwijl ik bewust de geconditioneerde macht-over-benaderingen van zoveel manieren van bestaan ​​in onze wereld afpel en weggooi, echt grondig te integreren, moest ik diep in mijn angsten duiken. Ik moest leren hoe angst in mijn lichaam aanvoelt en zien wat mijn copingmechanismen zijn wanneer mijn angst wordt getriggerd. Ik moest ook teruggaan en naar binnen de draden traceren die mijn "macht-over"-gedrag verbinden met het kerndeel van mezelf dat bescherming zoekt. Ik moest die delen van mezelf leren kennen en ze op andere manieren voeden om een ​​gevoel van veiligheid in mezelf te herstellen, zodat ze niet afhankelijk zijn van de macht-over-tactieken om me veilig te voelen. En wanneer dat authentiek voelt, knip ik die oude draden door. Er zijn er veel die ik nog steeds niet eens kan zien, en die ik misschien wel lange tijd doorsnijd. Ik hoop het niet, maar sommige van deze draden gaan eeuwen terug in lange voorouderlijke lijnen. Maar ik ben hier, nederig, in dit leven; en ik ben me bewust van dit innerlijke werk, en ik ben toegewijd. Ik blijf ongelooflijke messen en prachtige, magische snijgereedschappen krijgen, dus het is duidelijk onderdeel van het werk van mijn ziel.

Ik leer elke dag een beetje meer, terwijl ik dans in deze ruimtes van macht – met in plaats van macht – over, vooral dat ik erop kan vertrouwen dat ik mijn macht niet zal misbruiken – wanneer ik ervoor kies, en ik móet kiezen. En ook dat ik de macht van een ander kan vertrouwen wanneer ik de taal van hun angst leer. Dan, zoals ik mijn dochter leer met de paarden, kan ik die angst niet met weerstand tegemoet treden, maar met een zachte ademhaling.