Yumuşak Bir Nefesle: Kızım Nasıl at Biniyor

3,5 yaşındaki kızıma kendi başına ata binmeyi öğretmeye başladım.

Bunu yapmak, at binmenin "geleneksel" yolunu öğrenen sayısız çocuk için, bu geçiş ayininin (acı verici bir şekilde) insanların çocuklara güçle birlikte olmaktan ziyade güç-üstünlük öğrettiği en normalleştirilmiş yerlerden biri olduğunu fark etmemi sağladı . Yetişkinlerin istediğinizi elde etmek için güç kullanmayı normalleştirdiği yer burası; yetişkinlerin "saygı" elde etmek için şiddet kullanmayı normalleştirdiği yer; yetişkinlerin kişisel alanın açıkça ihlal edilmesini ve aşırı hassas tepkiselliğe karşı tam bir cehalet veya küçümsemeyi modellediği yer burası.

Atlarla büyüdüm ve benzer bir yaşta tek başıma binmeyi öğrendim ve ergenlik çağımda, atları eğittiğim ve travmatize olmuş ve "sorunlu atlarla" çalıştığım dönemde başkalarına binmeyi öğretmeye başladım. ABD'de büyüdüğüm için, yukarıda tanımladığım gibi, temelde egemenliğe dayalı ve güç-üstünlük ihtiyacı üzerine kurulu atlarla birlikte olmanın birçok yoluyla çevriliydim, çünkü bu, böylesine büyük ve güçlü bir hayvanla çalışmanın tek güvenli yolu olarak kabul ediliyordu. Onlarca yıl boyunca incelediğim doğal binicilik alanında bile, yaklaşımların çoğu hala atın insanın istediğini yapmasını sağlamak için güç-üstünlük taktiklerini kullanıyor.

Aslında bunun böyle olması gerekmiyor. Atlar inanılmaz derecede zeki ve hassastır ve birçoğu inanılmaz derecede meraklıdır ve gerçek bağlantıdan hoşlanır. Hepsi değil, unutmayın ve bu atlar insanlarla ortaklık kurma isteksizliğiyle saygı görmelidir. Son derece uyumlu, enerjik tepkiselliğin dünyasında yaşarlar, bu yüzden bedenin, duyguların ve niyetin dilini kristal netliğinde bir doğrulukla bilir ve okurlar; bu da iyi bir öz farkındalık, gerçek niyet ve bedenlenmiş varlık dozuyla, onlarla iletişim kurabileceğiniz ve onlardan kesinlikle sıfır kuvvet kullanarak bir şeyler yapmalarını isteyebileceğiniz anlamına gelir -- sadece bedeninizi ve enerjinizi kullanarak (farkındalığınız ve nefesinizle meşgul olarak).

Onlarla bu şekilde olmak, ilişki kurmanın eğlenceli bir süreci haline gelir; her karşılaşma, bir alışverişin olduğu ve "hayır"ın hissedilebildiği ve diğer seçeneklerin keşfedilebildiği bir diyalogdur. Ben bindiğimde, eyersiz, dizginsiz, sadece benim bedenim ve onların bedeniyle binmeyi tercih ederim ve birlikte sohbet ederiz. Bu benim bindiğim tek yol değil, aklınızda bulunsun, ama açık ara en sevdiğim yol.

Son 8 yıldır Güney Şili'de sürümüzle yaşadığım şekilde yaşarken, zamanımızın çoğunu birlikte neredeyse vahşi manzaralarda dolaşarak geçiriyoruz -- atların doğal olarak yaptığı gibi -- büyürken çok yetenekli biniciler tarafından bana öğretilen hemen hemen her şeyi unuttum. Atlar bana her şeyin yanlış olduğunu öğretti. Zorlama ve güç-üstüne alma asla gerekli değildi; çoğunlukla insanlar kendileri korktuklarında, güvensiz olduklarında veya doğru seçimi yapabileceklerine güvenmediklerinde hissettikleri korkuyu örtbas etmek için yapılıyordu. Güç-birlikteliği onlar için her zaman bir seçenektir, ancak gündemimizi, katı/önceden belirlenmiş sonucumuzu bırakmamızı ve bunun yerine onlarla gerçek anlamda sohbete katılmamızı gerektirir.

Güç-birliği noktasından gerçek anlamda ortaklık yapmaya istekli olduğumuzu hissettiklerinde bize neler gösterdikleri inanılmaz.

Şimdi, kızıma binmeyi öğretirken, onun temel öğrenimini güç-üzerinde olmaktan ziyade güç-birliktelik üzerine kuruyorum. Nasıl mı?

Öncelikle, ilişki merkez ve odak noktasıdır. Atı kullandığı bir şey olarak ilişkilendirmez, onları akrabamız olarak kabul eder; onlar bizim akrabalarımızdır ve biz onları duyarlı varlıklar olarak onurlandırırız. Güç-üstünlüğün de bu hak sahipliği iplikleri vardır. Bunu özellikle atlar ve insanlar için doğru buluyorum. Bu nedenle, atların sadece binmek için olmadığını normalleştirmek için çaba sarf ettik; onlara binmeye hakkı yok, onlar "onun" atları değil ve onlarla geçirdiği zamanın çoğunu sadece birlikte "olarak", tarlada asılı kalarak ve sürünün dolaştığı her yerde dolaşarak geçiriyoruz. Yaklaştığında bir attan izin istemeyi öğrendi. Tarlaya girdiğimizde, atların bizi hissettiğini, bedenlerimizde ortaya çıkan somatik ipuçlarını takip ettiğini, yavaş hareket etmeyi ve daha fazla nefes almayı hatırlaması için içinde bir harita çizdiğini hissediyoruz. Atlara dokunmadan önce onları koklamalarına izin veriyor, çünkü atların kendilerine daha önce koklamadıkları bir şeyin kendilerine dokunmasına asla izin vermeyeceklerini biliyor (çoğu insanın atlara nadiren izin verdiği bir şey, onlara dokunarak anında kendi alanlarını ihlal etmiş oluyorlar).

Atın üstüne oturduğunda, gözlerini kapatıp derin nefesler aldığında ve atın nefes alışını hissettiğinde bir nefes bağlantısı ritüelimiz var. Atın kokusunu alıyor, yelesini hissediyor, tenindeki dalgalanmaları hissediyor. Vücut dillerinin, homurdanmalarının, kişnemelerinin, titremelerinin ve hışırtılarının nedenlerini araştırıyoruz. Merak, onlarla paylaştığımız bu dilde gömülü. Bir atın ağzında asla gem kullanmayacak; vücudunun ağırlığı, niyeti ve ses ipuçlarıyla bir atı durdurmayı öğrenecek. Ellerindeki sorumluluğun, elleri aracılığıyla kalbiyle niyetini açıkça iletmek olduğunu anlayana kadar bir atı yönlendirmeyi öğrenemeyecek. Atı niyetiyle, odağıyla ve vücudundaki enerjiyi harekete geçirerek ileri hareket ettirmeyi öğreniyor. Gitmek için tekmelemesi öğretilmiyor. Yürürken, atla görüşmesi ve rahat olup olmadıklarını, bu deneyimden zevk alıp almadıklarını sorması teşvik ediliyor.

Bazen, atı rahatsız eden bir şey olduğunu söylemek için sürüşü durduruyor ve rahatsız edici olan her neyse onu bulmak ve çözmek için birlikte kontrol ediyoruz. Atın üstündeki vücudunun atın dengede kalma yeteneğini nasıl etkilediğini ve vücudunu yere basan bir pozisyonda dengede tutarak atı desteklemek için neler yapabileceğini öğreniyor. Bitirdiğimizde, "teşekkür ederim" diyor; atın sarılmak isteyip istemediğini soruyor ve kalbini kucaklamak için göğsüne doğru hareket ediyor.

Belki de en önemlisi, ona korkusuyla ve atın korkusuyla çalışmayı öğretiyorum, böylece ikisinden de korkmuyor ve ikisi de ortaya çıktığında asla güç kullanmaya başvurmuyor. Bunların bir kısmı çoğunlukla hikayeler aracılığıyla, çocukluğumdan kalma masalların büyülü örgülerinde ve "ya eğer" senaryolarında öğretiliyor. Ancak pratik öğretiler de mevcut, örneğin düşmenin nasıl bir his olduğunu ve bir attan düşmenin en güvenli yolunu öğrenmek gibi; korkunun bedeninde nasıl bir his olduğunu ve hissettiğinde ne yapması gerektiğini (nefes al!), bir atın korkusunu nasıl hissedeceğini (ve bunu hissettiğinde ne yapacağını, yine nefes al!), bir sürü koştuğunda veya bir at hızlı hareket ettiğinde vücudunu nasıl güvende tutacağını, bir at "hayır" veya "git" dediğinde anlayabilmek için beden dilini nasıl okuyacağını. Bir temel olarak, tekrar tekrar nefesine geri dönmenin kutsallığını öğreniyor -- nefesini yavaşlatarak hem gergin bir ata hem de kendi sinirlerine destek olabileceğini.

Atlarla ilgili sahip olduğumuz en güçlü araçlardan biri nefesimizdir. Çok yumuşaktır, ama onlar da öyledir ve bir atın gücünün bir başkası için tehlike oluşturmanın eşiğinde olduğu birçok anda, onları nefesimizle topraklama, nötr hale geri dönme yolumuzu bulmak için ortak düzenleme gücüne sahibiz.

Bence güç-üstünlüğe başvurulduğu zaman, bunun nedeni genellikle güç-birlikteliğin çok korkutucu veya hayal edilemez görünmesidir. Ya da çok rahatsız edici (bu ne kadar korkunç olsa da). Yetişkinler ve çocuklar arasında kullanılan güç-üstünlük taktikleri ile insanlar ve atlar arasında kullanılanlar arasında çok sayıda benzerlik görüyorum. Bu nedenle, atlarla olan ilişkimde, kızımla olan ilişkimde (sonuçta, bir anne olduğumdan çok daha uzun süredir bir at kadınıyım) yerleştirdiğim şiddet içermeyen iletişim yaklaşımlarının çoğunu benimsediğimi fark ettim. Hem atlar hem de ebeveyn olmak bana güç-üstünlüğün şartlandırılmasının ötesine geçmemi sağlayan üç hayati seçeneği tekrar tekrar öğretiyor -- daha yavaş git, nefesine geri dön (ve onu da yavaşlat) ve sana öğretilen/gösterilen/sana yapılandan farklı bir yol seçebileceğin.

Gerçekten, dünyamızda var olmanın birçok yoluna yönelik şartlandırılmış güç-üstünlük yaklaşımlarını bilinçli bir şekilde soyup atarken öğrendiğim her şeyi derinlemesine bütünleştirmek için korkularımın derinliklerine dalmak zorunda kaldım. Korkunun bedenimde nasıl hissettirdiğini öğrenmek ve korkum tetiklendiğinde başa çıkma mekanizmalarımın ne olduğuna tanık olmak zorunda kaldım. Ayrıca, "güç-üstünlük" davranışlarımı koruma arayan öz kısmıma bağlayan iplikleri geriye ve içeriye doğru izlemek zorunda kaldım. Kendimin bu kısımlarını öğrenmek ve onları kendi içimde bir güvenlik duygusunu geri kazandırmak için başka şekillerde beslemek zorunda kaldım, böylece güvende hissetmek için güç-üstünlük taktiklerine bağımlı olmazlar. Ve bu gerçekten meşgul hissettiğinde, o eski iplikleri kes. Hala göremediğim birçok şey var, uzun bir süre kesebilirim. Umarım öyle olmaz, ancak bu ipliklerden bazıları uzun atalar çizgileri boyunca yüzyıllar öncesine uzanıyor. Ancak ben buradayım, alçakgönüllülükle, bu yaşamdayım; ve bu içsel çalışmanın farkındayım ve kendimi adadım. Bana sürekli olarak inanılmaz bıçaklar ve kesmek için yapılmış güzel, büyülü aletler hediye ediliyor, dolayısıyla bunlar açıkça ruhumun çalışmasının bir parçası.

Her gün biraz daha fazla şey öğreniyorum, güç-üzerinde olmaktan ziyade güç-ile-olan bu alanlarda dans ettikçe, özellikle de gücümü kötüye kullanmamaya güvenebileceğimi -- seçtiğimde ve seçmek zorunda kaldığımda. Ve ayrıca, korkularının dilini öğrendiğimde bir başkasının gücüne güvenebileceğimi. Sonra, atlarla yaptığım ve kızıma öğrettiğim gibi, o korkuyla dirençle karşılaşmak yerine, yumuşak bir nefesle karşılaşabiliyorum.