Η τέχνη και η πειθαρχία του να βλέπεις με συμπόνια

Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Η ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΝΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΣΥΜΠΟΝΗΤΙΚΑ
ΤΟΥ C. PAUL SCHROEDER

Αυτό το άρθρο του C. Paul Schroeder είναι ένα προσαρμοσμένο απόσπασμα κεφαλαίου από το Practice Makes PURPOSE: Six Spiritual Practices That will Change Your Life and Transform Your Community, που δημοσιεύτηκε από την Hexad Publishing, Σεπτέμβριος 2017.

Σε ολόκληρο το έθνος μας, σε όλο τον κόσμο μας, η πόλωση απόψεων αυξάνεται. Άνθρωποι από διαφορετικές πλευρές του πολιτικού διαδρόμου βλέπουν τα ίδια γεγονότα και βγάζουν ριζικά διαφορετικά συμπεράσματα. Τα αντίπαλα στρατόπεδα συγκεντρώνουν τις ίδιες πληροφορίες σε διαφορετικές εικόνες, στη συνέχεια επιτίθενται το ένα στο άλλο, φωνάζοντας: "Βλέπετε; Βλέπετε; Εδώ είναι η απόδειξη ότι έχουμε δίκιο και εσείς λάθος!" Απομακρυνόμαστε όλο και περισσότερο ο ένας από τον άλλον και ο τεταμένος ιστός της δημοκρατίας μας αρχίζει να σκίζεται.

Αυτή η δυναμική, ωστόσο, δεν περιορίζεται στη σφαίρα της πολιτικής. Φαίνεται ακόμα και στις πιο στενές σχέσεις μας. Στις αλληλεπιδράσεις μου με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, βρίσκομαι συχνά να σκέφτομαι: «Κάνεις τόσο ξεκάθαρα λάθος σε αυτό — γιατί δεν μπορείς να το δεις;» ή «Έχω κάθε δικαίωμα να είμαι θυμωμένος μετά από αυτό που έκανες» ή «Αν δεχόσουν απλώς τη συμβουλή μου για αυτό, θα ήσασταν πολύ καλύτερα». Αυτό συμβαίνει συνήθως επειδή φτιάχνω ιστορίες για να υποστηρίξω τις υποθέσεις μου, συναρμολογώντας επιλεκτικά τις λεπτομέρειες σε μια εικόνα που μου ταιριάζει. Και όταν αυτές οι ιστορίες αμφισβητούνται, σκαλίζω τα τακούνια μου και μαλώνω με ανθρώπους που αγαπώ.

Οι προφήτες και οι σοφοί από τις γενιές έχουν συμφωνήσει όλοι σε αυτό το ένα σημείο: το πώς βλέπεις καθορίζει τι βλέπεις και τι δεν βλέπεις. Έτσι, αν θέλουμε να επουλώσουμε τις διαιρέσεις στη χώρα μας και στα σπίτια μας, πρέπει να μάθουμε έναν νέο τρόπο να βλέπουμε.

Η πνευματική πρακτική της Συμπαθητικής Βλέποντας μας δίνει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε χώρο για ιστορίες που είναι διαφορετικές από τις δικές μας και να εμπνέουμε την περιέργεια και την απορία προς τους ανθρώπους που δεν βλέπουν τον κόσμο όπως εμείς. Είναι η πρώτη από τις έξι πρακτικές που περιγράφονται στο νέο μου βιβλίο, Practice Makes PURPOSE: Six Spiritual Practices That will Change Your Life and Transform Your Community . Το παρακάτω απόσπασμα είναι μια σύντομη εισαγωγή στο Compassionate Seeing, με μερικές πρακτικές προτάσεις για το πώς να ξεκινήσετε να το χρησιμοποιείτε αμέσως.

ΠΩΣ ΝΑ ΕΞΑΣΚΗΣΕΤΕ ΤΗΝ ΚΟΜΠΗΣ ΒΛΕΨΗ

Ο τερματισμός του κύκλου της κρίσης απαιτεί Συμπόνια Βλέποντας, την πρώτη και πιο θεμελιώδη από τις Έξι Πνευματικές Πρακτικές. Το Compassionate Seeing είναι μια στιγμή προς στιγμή δέσμευση να βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους με πλήρη και άνευ όρων αποδοχή – χωρίς εξαιρέσεις. Εδώ είναι τα βασικά βήματα:

1. Παρατηρήστε τη δυσφορία σας. Δώστε προσοχή κάθε φορά που κάτι σας κάνει να νιώθετε άβολα ή σας φαίνεται οδυνηρό, άσχημο, βαρετό ή ενοχλητικό. Μην προσπαθήσετε να διορθώσετε ή να αλλάξετε τίποτα. Απλώς προσέξτε το.

2. Αναστείλετε τις κρίσεις σας. Αντισταθείτε στην τάση να αποφασίσετε αμέσως αν κάτι είναι σωστό ή λάθος ή αν σας αρέσει ή όχι. Μην επιρρίπτετε ευθύνες και μην ντρέπεστε τον εαυτό σας ή κανέναν άλλον.

3. Γίνετε περίεργοι για τις εμπειρίες σας. Αρχίστε να αναρωτιέστε για τον εαυτό σας και τους άλλους. Για παράδειγμα, δοκιμάστε να ρωτήσετε: «Αναρωτιέμαι γιατί με ενοχλεί τόσο πολύ;» ή "Αναρωτιέμαι πώς είναι αυτό για σένα;"

4. Κοιτάξτε βαθιά με την πρόθεση να καταλάβετε. Προσεγγίστε τις εμπειρίες σας με μια ευέλικτη νοοτροπία και προσπαθήστε να παραμείνετε ανοιχτοί σε νέες πληροφορίες και εναλλακτικές εξηγήσεις.

ΟΙ ΔΥΟ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΚΟΜΠΟΝΙΚΗΣ ΒΛΕΨΗΣ

Η πρώτη κίνηση: Αναγνωρίζοντας τη διαφορά

Το Compassionate Seeing έχει δύο κινήσεις, και οι δύο κωδικοποιούνται στην παγκόσμια πνευματική συνταγή που γνωρίζουμε ως ο Χρυσός Κανόνας: να συμπεριφέρεστε στους άλλους όπως θα θέλατε να σας φέρονται στη θέση τους. Το πρώτο κίνημα του Compassionate Seeing είναι η αναγνώριση της διαφοράς μεταξύ μας και των άλλων ανθρώπων. Αυτό σημαίνει να βλέπεις τους άλλους ως πραγματικά άλλους—είναι ξεχωριστά άτομα με τις δικές τους μοναδικές εμπειρίες, προτιμήσεις και φιλοδοξίες.

Το να εστιάσουμε στις διαφορές μας μπορεί να φαίνεται αντιφατικό στην αρχή, επειδή συνήθως πιστεύουμε ότι η συμπόνια θολώνει κατά κάποιον τρόπο τη διάκριση μεταξύ μας και των άλλων. Αλλά αν δεν αναγνωρίσω και δεν σεβαστώ τη διαφορά ανάμεσα σε εμένα και εσάς, θα σας επιβάλω τις πεποιθήσεις, τις αξίες και τους στόχους μου και θα τυλιχτώ στο αποτέλεσμα των επιλογών σας. Θα συμπεριφέρομαι σαν να ήταν και η δική μου ιστορία. Κάθε φορά που προσπαθώ να ελέγξω τη συμπεριφορά των άλλων ή να διαχειριστώ τις αποφάσεις τους, το θεωρώ σημάδι ότι δυσκολεύομαι να αποχωριστώ τον εαυτό μου από αυτούς. Όταν παρατηρώ ότι συμβαίνει αυτό, θεωρώ ότι είναι χρήσιμο να επαναλάβω αυτό το απλό ρητό στον εαυτό μου: «Αυτό που είναι για σένα είναι για σένα, και αυτό για τους άλλους ανθρώπους αφορά αυτούς». Έχω μάθει ότι όσο το έχω αυτό στο μυαλό μου, η ζωή τείνει να είναι πολύ πιο απλή για μένα και τους ανθρώπους γύρω μου.

Η αναγνώριση της διαφοράς μεταξύ του εαυτού μας και των άλλων είναι μια ιδιαίτερα κρίσιμη δεξιότητα όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Ως γονιός, αγωνίζομαι συνεχώς να μην επιβάλλω τις επιθυμίες και τους στόχους μου στα παιδιά μου. Είναι τόσο εύκολο για μένα να υπερταυτιστώ μαζί τους και να εκθέσω την επιτυχία ή την αποτυχία τους για εμένα. Μεγάλο μέρος της σύγκρουσης μεταξύ των παιδιών και των γονιών τους συμβαίνει επειδή οι γονείς δεν αναγνωρίζουν τη διαφορά μεταξύ τους και των παιδιών τους. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε πάντα ότι τα παιδιά μας έχουν τις δικές τους φιλοδοξίες και πορεία ζωής—και μπορεί να διαφέρουν πολύ από τις δικές μας.

The Second Movement: The Imaginative Leap

Καθώς αναγνωρίζουμε και αποδεχόμαστε τη διαφορά μεταξύ μας και των άλλων, αυτό προκαλεί φυσικά την περιέργεια για τις εμπειρίες τους. Αυτό μας οδηγεί στη δεύτερη κίνηση του Compassionate Seeing: κάνουμε ένα ευφάνταστο άλμα πέρα ​​από τα όρια που μας χωρίζουν. Αυτό το ευφάνταστο άλμα είναι μια τολμηρή πράξη περιέργειας και δημιουργικότητας. Αντί να επιβάλλω τις αξίες και τις πεποιθήσεις μου σε κάποιον άλλο, αρχίζω να αναρωτιέμαι για τα κίνητρα, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα αυτού του ατόμου. Έβαλα τον εαυτό μου στη θέση του άλλου, ρωτώντας: «Αν ήμουν αυτό το άτομο σε αυτήν την κατάσταση, τι θα σκεφτόμουν, πώς θα ένιωθα και πώς θα ήθελα να μου φέρονται;»

Καθώς κάνω ένα ευφάνταστο άλμα στην κατάσταση κάποιου άλλου, παρατηρώ ότι η τάση μου να κάνω κρίσεις σταματά σχεδόν αυτόματα. Η περιέργεια και η απορία είναι βασικά μη επικριτικές προσεγγίσεις στον κόσμο. Διαπιστώνω ότι απλά δεν μπορώ να έχω μια κρίση στο μυαλό μου και να είμαι πραγματικά περίεργος για ένα άλλο άτομο ταυτόχρονα. Οι κρίσεις σκάνε σαν σαπουνόφουσκες παρουσία περιέργειας. Μόλις αρχίσω να αναρωτιέμαι για την εμπειρία κάποιου άλλου, σταματώ να συλλέγω επιλεκτικά πληροφορίες για να υποστηρίξω τις προκαταλήψεις μου. Αντί να σκέφτομαι ότι έχω καταλάβει το άλλο άτομο, βλέπω αυτό το άτομο ως μυστήριο. Η δέσμευση μιας νοοτροπίας ανακάλυψης μάς βοηθά να αποφεύγουμε τις κρίσεις και να παραμένουμε ευέλικτοι, ανοιχτοί και ενδιαφέροντες.

ΚΟΜΠΟΝΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΠΟΣ

Η πρακτική του Compassionate Seeing μας υπενθυμίζει πάνω από όλα ότι η ιστορία μας δεν είναι η ιστορία. Υπάρχει μια μεγαλύτερη πραγματικότητα, μια ευρύτερη εικόνα της οποίας βλέπουμε μόνο ένα πολύ μικρό μέρος. Με αυτόν τον τρόπο, το Compassionate Seeing μας συνδέει με τον Σκοπό, την εμπειρία του να ανήκουμε σε κάτι απείρως μεγαλύτερο από εμάς. Όταν εξασκούμαστε στο Compassionate Seeing, αναγνωρίζουμε ότι οι ζωές μας είναι συνυφασμένες με μια ιστορία πολύ μεγαλύτερη από τη δική μας. Η αποκάλυψη αυτού του νήματος σύνδεσης μεταξύ μας είναι σαν να μπαίνεις σε ένα ισχυρό ρεύμα άφθονης ζωτικότητας και χαράς.

Οι κρίσεις, από την άλλη, μας αποσυνδέουν από τον Σκοπό υποδηλώνοντας ψευδώς ότι αυτό που βλέπουμε είναι το μόνο που υπάρχει. Αυτό μας διευκολύνει να κατηγορούμε τους άλλους για αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως μειονεκτήματα ή κακές επιλογές τους. Οι κρίσεις εξοικονομούν χρόνο, ενέργεια και προσοχή. Μας κάνουν να σπαταλάμε αυτά τα ανεκτίμητα αγαθά κατασκευάζοντας ψευδείς αφηγήσεις. Αν μπορούσαμε να δούμε ολόκληρη την εικόνα —ή ολόκληρο το άτομο—, τότε η συμπεριφορά των άλλων θα είχε πιθανώς πολύ πιο νόημα για εμάς από ό,τι τώρα. Όσο περισσότερα γνωρίζω την ιστορία κάποιου άλλου, τόσο πιο εύκολο είναι για μένα να αποδεχτώ αυτό το άτομο όπως είναι, ακόμα κι αν βρίσκω τις πράξεις του δύσκολες ή ενοχλητικές. Έτσι, αν δυσκολεύομαι να ασκήσω συμπόνια προς κάποιον άλλο, το θεωρώ ως σημάδι ότι απλώς δεν ξέρω όλη την ιστορία. Δεν βλέπω τη μεγάλη εικόνα.

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το βιβλίο και τις έξι πρακτικές, επισκεφθείτε τη διεύθυνση www.sixpractices.com .