De Kunst En Discipline Van Het Meelevend Kijken

DE KUNST EN DISCIPLINE VAN MEEDOGENDACHTIG KIJKEN
DOOR C. PAUL SCHROEDER

Dit artikel van C. Paul Schroeder is een bewerkt hoofdstukfragment uit Practice Makes PURPOSE: Six Spiritual Practices That Will Change Your Life and Transform Your Community, uitgegeven door Hexad Publishing, september 2017.

In ons hele land, overal ter wereld, neemt de polarisatie in standpunten toe. Mensen van verschillende politieke stromingen bekijken dezelfde feiten en trekken radicaal verschillende conclusies. Tegengestelde kampen voegen dezelfde stukjes informatie samen tot verschillende beelden en vallen elkaar vervolgens aan, schreeuwend: "Zie je wel? Zie je wel? Hier is het bewijs dat wij gelijk hebben en jullie ongelijk!" We drijven steeds verder uit elkaar en de gespannen structuur van onze democratie begint te scheuren.

Deze dynamiek beperkt zich echter niet tot de politiek. Ze is zelfs zichtbaar in onze meest intieme relaties. In mijn interacties met de mensen die me het meest na staan, denk ik vaak: "Je hebt het hier zo duidelijk mis – waarom zie je het niet?" of "Ik heb alle recht om boos te zijn na wat je hebt gedaan", of "Als je mijn advies hierover gewoon zou opvolgen, zou je veel beter af zijn." Dit gebeurt meestal omdat ik verhalen verzin om mijn aannames te ondersteunen en de details selectief samenvoeg tot een beeld dat me bevalt. En wanneer deze verhalen worden aangevochten, zet ik mijn hakken in het zand en ga ik in discussie met mensen van wie ik houd.

Profeten en wijzen door de generaties heen waren het over één ding eens: hoe je ziet, bepaalt wat je wel en niet ziet. Dus als we de verdeeldheid in ons land en onze huizen willen helen, moeten we een nieuwe manier van kijken leren.

De spirituele beoefening van Compassionate Seeing stelt ons in staat ruimte te creëren voor verhalen die anders zijn dan de onze, en nieuwsgierigheid en verwondering te wekken voor mensen die de wereld niet zien zoals wij. Het is de eerste van zes oefeningen die beschreven worden in mijn nieuwe boek, Practice Makes PURPOSE: Six Spiritual Practices That Will Change Your Life and Transform Your Community . Het volgende fragment is een korte introductie tot Compassionate Seeing, met enkele praktische suggesties om er direct mee aan de slag te gaan.

HOE JE MEDEDOGENDE KUNT BEOEFENEN

Het doorbreken van de cyclus van oordelen vereist Compassievol Kijken, de eerste en meest fundamentele van de zes spirituele oefeningen. Compassievol Kijken is een toewijding van moment tot moment om onszelf en anderen te bekijken met volledige en onvoorwaardelijke acceptatie – zonder uitzonderingen. Dit zijn de basisstappen:

1. Merk je ongemak op. Let op wanneer iets je een ongemakkelijk gevoel geeft, of pijnlijk, lelijk, saai of irritant lijkt. Probeer niets te repareren of te veranderen. Merk het gewoon op.

2. Stel je oordeel uit. Weersta de neiging om meteen te beslissen of iets goed of fout is, of dat je het wel of niet leuk vindt. Wijs geen schuld toe en maak jezelf of iemand anders niet belachelijk.

3. Word nieuwsgierig naar je ervaringen. Begin met nadenken over jezelf en anderen. Stel jezelf bijvoorbeeld de vraag: "Ik vraag me af waarom dit me zo dwarszit?" of "Ik vraag me af hoe dit voor jou is?"

4. Kijk diepgaand met de intentie om te begrijpen. Benader je ervaringen met een flexibele mindset en probeer open te staan ​​voor nieuwe informatie en alternatieve verklaringen.

DE TWEE BEWEGINGEN VAN MEDEDOGEND ZIEN

De eerste beweging: het verschil herkennen

Compassievol Zien kent twee bewegingen, die beide verankerd zijn in het universele spirituele voorschrift dat we kennen als de Gouden Regel: behandel anderen zoals je zelf behandeld wilt worden. De eerste beweging van Compassievol Zien is het erkennen van het verschil tussen onszelf en anderen. Dit betekent dat we anderen als echt anders zien – zij zijn afzonderlijke individuen met hun eigen unieke ervaringen, voorkeuren en ambities.

Focussen op onze verschillen lijkt in eerste instantie misschien tegenstrijdig, omdat we compassie vaak zien als iets dat het onderscheid tussen onszelf en anderen vervaagt. Maar als ik het verschil tussen mij en jou niet erken en respecteer, zal ik mijn overtuigingen, waarden en doelen aan jou opleggen en me laten meeslepen door de uitkomst van jouw keuzes. Ik zal doen alsof mijn verhaal ook jouw verhaal is. Wanneer ik merk dat ik probeer het gedrag van anderen te controleren of hun beslissingen te sturen, zie ik dat als een teken dat ik moeite heb om afstand te nemen van hen. Wanneer ik merk dat dit gebeurt, vind ik het nuttig om deze simpele stelregel tegen mezelf te herhalen: "Wat over jou gaat, gaat over jou, en wat over anderen gaat, gaat over hen." Ik heb geleerd dat zolang ik dit in gedachten houd, het leven voor mij en de mensen om me heen vaak veel eenvoudiger is.

Het herkennen van het verschil tussen onszelf en anderen is een bijzonder belangrijke vaardigheid als het om ouderschap gaat. Als ouder worstel ik er constant mee om mijn verlangens en doelen niet aan mijn kinderen op te dringen. Het is zo gemakkelijk voor me om me te veel met hen te identificeren en hun succes of falen aan mij toe te schrijven. Veel conflicten tussen kinderen en hun ouders ontstaan ​​doordat ouders het verschil tussen henzelf en hun kinderen niet herkennen. Het is belangrijk om altijd te onthouden dat onze kinderen hun eigen ambities en levenspad hebben – en dat die heel anders kunnen zijn dan die van ons.

Het tweede deel: De verbeeldingssprong

Wanneer we het verschil tussen onszelf en anderen erkennen en accepteren, ontstaat er vanzelf nieuwsgierigheid naar hun ervaringen. Dit leidt ons tot de tweede beweging van Compassionate Seeing: we maken een verbeeldingsvolle sprong over de grens die ons scheidt. Deze verbeeldingsvolle sprong is een gedurfde daad van nieuwsgierigheid en creativiteit. In plaats van mijn waarden en overtuigingen aan iemand anders op te dringen, begin ik me af te vragen wat die persoon beweegt, wat zijn of haar verlangens en emoties zijn. Ik verplaats me in de ander en stel de vraag: "Als ik deze persoon in deze situatie was, wat zou ik dan denken, hoe zou ik me voelen en hoe zou ik behandeld willen worden?"

Terwijl ik een fantasierijke sprong maak in de situatie van iemand anders, merk ik dat mijn neiging om te oordelen bijna automatisch stopt. Nieuwsgierigheid en verwondering zijn fundamenteel niet-oordelende benaderingen van de wereld. Ik merk dat ik simpelweg geen oordeel kan vasthouden en tegelijkertijd oprecht nieuwsgierig kan zijn naar iemand anders. Oordelen spatten als zeepbellen uit elkaar in de aanwezigheid van nieuwsgierigheid. Zodra ik me begin te verwonderen over iemands ervaring, stop ik met het selectief verzamelen van informatie om mijn vooropgezette ideeën te ondersteunen. In plaats van te denken dat ik de ander doorheb, zie ik die persoon als een mysterie. Een ontdekkende mindset helpt ons oordelen te vermijden en flexibel, open en geïnteresseerd te blijven.

MEDEDOGEN EN DOEL

De beoefening van Compassionate Seeing herinnert ons er bovenal aan dat ons verhaal niet hét verhaal is. Er is een grotere realiteit, een groter plaatje waarvan we slechts een heel klein deel zien. Zo verbindt Compassionate Seeing ons met het Doel, de ervaring van het behoren tot iets oneindig groters dan onszelf. Wanneer we Compassionate Seeing beoefenen, erkennen we dat ons leven verweven is met een verhaal dat veel groter is dan het onze. Het ontdekken van deze verbindingsdraad tussen ons is als het aansluiten op een krachtige stroom van overvloedige vitaliteit en vreugde.

Oordelen daarentegen scheiden ons van het Doel door ten onrechte te suggereren dat wat we zien alles is wat er is. Dit maakt het gemakkelijk voor ons om anderen de schuld te geven van wat wij als hun tekortkomingen of slechte keuzes beschouwen. Oordelen vreten onze tijd, energie en aandacht. Ze zorgen ervoor dat we deze onschatbare middelen verspillen aan het construeren van valse verhalen. Als we het hele plaatje – of de hele persoon – zouden kunnen zien, zou het gedrag van anderen waarschijnlijk veel logischer voor ons zijn dan nu het geval is. Hoe meer ik weet over het verhaal van iemand anders, hoe gemakkelijker ik die persoon kan accepteren zoals hij of zij is, zelfs als ik zijn of haar daden moeilijk of lastig vind. Dus als ik het moeilijk vind om compassie te tonen voor iemand anders, beschouw ik dat als een teken dat ik het hele verhaal niet ken. Ik zie het grote geheel niet.

Ga naar www.sixpractices.com voor meer informatie over het boek en de zes oefeningen.