Sztuka I Dyscyplina Patrzenia Ze współczuciem

SZTUKA I DYSCYPLINA PATRZENIA WSPÓŁCZUJĄCEGO
PRZEZ C. PAULA SCHROEDERA

Niniejszy artykuł autorstwa C. Paula Schroedera stanowi adaptację fragmentu rozdziału z książki Practice Makes PURPOSE: Six Spiritual Practices That Will Change Your Life and Transform Your Community, opublikowanej przez Hexad Publishing we wrześniu 2017 r.

W całym naszym kraju, na całym świecie, polaryzacja poglądów rośnie. Ludzie z różnych stron sceny politycznej patrzą na te same fakty i wyciągają radykalnie różne wnioski. Przeciwne obozy składają te same informacje w różne obrazy, a następnie atakują się nawzajem, krzycząc: „Widzisz? Widzisz? Oto dowód, że mamy rację, a ty się mylisz!”. Oddalamy się od siebie coraz bardziej, a napięta struktura naszej demokracji zaczyna się rozrywać.

Jednak ta dynamika nie ogranicza się do sfery polityki. Pojawia się nawet w naszych najbardziej intymnych związkach. W moich interakcjach z osobami mi najbliższymi często łapię się na myśleniu: „Jesteś w tej sprawie tak ewidentnie w błędzie – dlaczego tego nie widzisz?” lub „Mam wszelkie prawo być wściekły po tym, co zrobiłeś” lub „Gdybyś po prostu posłuchał mojej rady w tej sprawie, byłoby ci o wiele lepiej”. Dzieje się tak zazwyczaj dlatego, że wymyślam historie, aby poprzeć moje założenia, selektywnie składając szczegóły w obraz, który mi odpowiada. A gdy te historie są kwestionowane, zapieram się i kłócę się z ludźmi, których kocham.

Prorocy i mędrcy przez pokolenia zgodzili się co do jednego: sposób, w jaki widzisz, determinuje to, co widzisz, a czego nie. Więc jeśli chcemy uleczyć podziały w naszym kraju i naszych domach, musimy nauczyć się nowego sposobu patrzenia.

Praktyka duchowa Compassionate Seeing pozwala nam tworzyć przestrzeń dla historii, które różnią się od naszych, i wzbudzać ciekawość i podziw wobec ludzi, którzy nie widzą świata tak jak my. Jest to pierwsza z sześciu praktyk opisanych w mojej nowej książce Practice Makes PURPOSE: Six Spiritual Practices That Will Change Your Life and Transform Your Community . Poniższy fragment to krótkie wprowadzenie do Compassionate Seeing, z kilkoma praktycznymi sugestiami, jak zacząć go używać od razu.

JAK PRAKTYKOWAĆ WSPÓŁCZUJĄCE PATRZENIE

Zakończenie cyklu osądu wymaga Współczującego Widzenia, pierwszej i najbardziej fundamentalnej z Sześciu Praktyk Duchowych. Współczujące Widzenie to zobowiązanie chwili po chwili do patrzenia na siebie i innych z całkowitą i bezwarunkową akceptacją — bez wyjątku. Oto podstawowe kroki:

1. Zauważ swój dyskomfort. Zwróć uwagę, kiedykolwiek coś sprawia, że ​​czujesz się niekomfortowo, lub wydaje się bolesne, brzydkie, nudne lub irytujące. Nie próbuj niczego naprawiać ani zmieniać. Po prostu to zauważ.

2. Zawieś swoje osądy. Oprzyj się pokusie natychmiastowego decydowania, czy coś jest dobre czy złe, lub czy ci się to podoba czy nie. Nie obwiniaj i nie zawstydzaj siebie ani nikogo innego.

3. Stań się ciekawy swoich doświadczeń. Zacznij zastanawiać się nad sobą i innymi. Na przykład spróbuj zapytać: „Ciekawe, dlaczego to mnie tak bardzo denerwuje?” lub „Ciekawe, jak to jest dla ciebie?”

4. Spójrz głęboko z zamiarem zrozumienia. Podchodź do swoich doświadczeń z elastycznym nastawieniem i staraj się pozostać otwarty na nowe informacje i alternatywne wyjaśnienia.

DWA RUCHY WSPÓŁCZUJĄCEGO PATRZENIA

Pierwszy ruch: rozpoznanie różnicy

Compassionate Seeing ma dwa ruchy, z których oba są zakodowane w uniwersalnym przepisie duchowym, który znamy jako Złotą Zasadę: traktuj innych tak, jak sam chciałbyś być traktowany na ich miejscu. Pierwszy ruch Compassionate Seeing to rozpoznanie różnicy między nami a innymi ludźmi. Oznacza to postrzeganie innych jako naprawdę innych — są odrębnymi jednostkami z własnymi, unikalnymi doświadczeniami, preferencjami i ambicjami.

Skupianie się na naszych różnicach może wydawać się na początku sprzeczne z intuicją, ponieważ zazwyczaj myślimy o współczuciu jako o czymś, co w jakiś sposób zaciera granicę między nami a innymi. Ale jeśli nie rozpoznam i nie uszanuję różnicy między mną a tobą, narzucę ci swoje przekonania, wartości i cele i uwikłam się w wynik twoich wyborów. Będę działać tak, jakby moja historia była również twoją historią. Zawsze, gdy próbuję kontrolować zachowanie innych ludzi lub zarządzać ich decyzjami, traktuję to jako znak, że mam problem z oddzieleniem się od nich. Gdy zauważam, że tak się dzieje, uważam za pomocne powtarzanie sobie tej prostej maksymy: „To, co dotyczy ciebie, dotyczy ciebie, a to, co dotyczy innych ludzi, dotyczy ich”. Dowiedziałem się, że dopóki o tym pamiętam, życie staje się o wiele prostsze dla mnie i ludzi wokół mnie.

Rozpoznanie różnicy między nami a innymi jest szczególnie ważną umiejętnością, jeśli chodzi o rodzicielstwo. Jako rodzic nieustannie walczę, aby nie narzucać moich pragnień i celów moim dzieciom. Tak łatwo jest mi się z nimi nadmiernie identyfikować i obarczać ich sukcesy lub porażki mną. Większość konfliktów między dziećmi a ich rodzicami wynika z tego, że rodzice nie dostrzegają różnicy między sobą a swoimi dziećmi. Ważne jest, aby zawsze pamiętać, że nasze dzieci mają własne aspiracje i ścieżkę życiową — i mogą się one bardzo różnić od naszych.

Drugi ruch: skok wyobraźni

Gdy rozpoznajemy i akceptujemy różnicę między nami a innymi, naturalnie rodzi się ciekawość ich doświadczeń. Prowadzi nas to do drugiego ruchu Współczującego Widzenia: wykonujemy wyobrażeniowy skok przez granicę, która nas dzieli. Ten wyobrażeniowy skok jest odważnym aktem ciekawości i kreatywności. Zamiast narzucać komuś moje wartości i przekonania, zaczynam zastanawiać się nad motywacjami, pragnieniami i emocjami tej osoby. Stawiam się na miejscu drugiej osoby, zadając pytanie: „Gdybym był tą osobą w tej sytuacji, co bym pomyślał, jak bym się czuł i jak chciałbym być traktowany?”

Kiedy wyobrażeniowo wchodzę w czyjąś sytuację, zauważam, że moja skłonność do wydawania osądów zatrzymuje się niemal automatycznie. Ciekawość i zdziwienie to fundamentalnie bezkrytyczne podejścia do świata. Odkrywam, że po prostu nie potrafię utrzymać osądu w umyśle i być jednocześnie naprawdę ciekawym innej osoby. Osądy pękają jak bańki mydlane w obecności ciekawości. Jak tylko zaczynam zastanawiać się nad doświadczeniem kogoś innego, przestaję selektywnie zbierać informacje, aby poprzeć moje z góry przyjęte idee. Zamiast myśleć, że rozgryzłem tę drugą osobę, widzę ją jako tajemnicę. Zaangażowanie nastawienia odkrywczego pomaga nam unikać osądów i pozostać elastycznymi, otwartymi i zainteresowanymi.

WSPÓŁCZUCIE I CEL

Praktyka Compassionate Seeing przypomina nam przede wszystkim, że nasza historia nie jest historią. Istnieje większa rzeczywistość, większy obraz, którego widzimy tylko bardzo małą część. W ten sposób Compassionate Seeing łączy nas z Purpose, doświadczeniem przynależności do czegoś nieskończenie większego niż my sami. Kiedy praktykujemy Compassionate Seeing, rozpoznajemy, że nasze życie jest splecione z historią o wiele większą niż nasza własna. Odkrywanie tej nici połączenia między nami jest jak podłączanie się do potężnego prądu obfitej witalności i radości.

Z drugiej strony osądy odłączają nas od Celu, fałszywie sugerując, że to, co widzimy, jest wszystkim, co istnieje. Ułatwia nam to obwinianie innych za to, co postrzegamy jako ich niedociągnięcia lub złe wybory. Osądy wysysają nasz czas, energię i uwagę. Sprawiają, że marnujemy te bezcenne dobra, konstruując fałszywe narracje. Gdybyśmy mogli zobaczyć cały obraz — lub całą osobę — zachowanie innych ludzi prawdopodobnie miałoby dla nas o wiele więcej sensu niż teraz. Im więcej wiem o czyjejś historii, tym łatwiej jest mi zaakceptować tę osobę taką, jaka jest, nawet jeśli jej działania wydają mi się trudne lub kłopotliwe. Więc jeśli mam trudności z praktykowaniem współczucia wobec kogoś innego, traktuję to jako znak, że po prostu nie znam całej historii. Nie widzę szerszego obrazu.

Więcej informacji na temat książki i sześciu praktyk można znaleźć na stronie www.sixpractices.com .