Wislawa Szymborska: Buhay-Habang-Ikaw-Naghihintay

Isang gabi ng tagsibol hindi pa katagal, sumama ako sa kahanga-hangang Amanda Palmer sa isang maliit at palakaibigang entablado sa Old Town School of Folk Music ng Chicago at sabay kaming nagbasa ng ilang Polish na tula mula sa Map: Collected and Last Poems ( public library ) — ang gawa ng Nobel laureate Wislawa   Szymborska (Hulyo 2, 1923–Pebrero 1, 2012), kung kanino kami ay may malalim na pagmamahal at paghanga.

Nang iginawad si Szymborska ng Nobel Prize sa Literatura noong 1996 "para sa mga tula na may katumpakang katumpakan ay nagbibigay-daan sa makasaysayang at biyolohikal na konteksto na mahayag sa mga fragment ng realidad ng tao," ang komisyon ng Nobel ay tama na tinawag siyang "ang Mozart ng tula" - ngunit, nag-iingat sa pagnanakaw sa kanyang tula ng kahanga-hangang sukat nito, idinagdag na ito ay nagmumula rin sa "ilang Beethovenry." Madalas kong sabihin na siya ay walang kulang kay Bach, ang pinakamataas na enchanter ng espiritu ng tao.

Dati nang ipinahiram ni Amanda ang kanyang magandang boses sa paborito kong tula sa Szymborska, "Mga Posibilidad," at ipinahiram niya ito ngayon sa isa pang paborito mula sa huling volume na ito, "Buhay Habang-Maghintay" — isang mapait na ode sa string ng buhay na hindi mauulit na mga sandali, bawat isa ay ang huling punto sa isang fractal decision tree ng what-ifs na nagsasama ng malambot na kapalaran ng ating kapalaran, at isang magiliw na kapalaran. ating sarili kasama ang pagpapatuloy ng ating pagiging.

Mangyaring tangkilikin:

brainpicker · Binasa ni Amanda Palmer ang "Life While-You-Wait" ni Wislawa Szymborska

BUHAY HABANG-IKAW-HIHINTAY

Buhay Habang-Ikaw-Naghihintay.
Pagganap nang walang rehearsal.
Katawan na walang pagbabago.
Ulo nang walang premeditation.

Wala akong alam sa papel na ginagampanan ko.
Ang alam ko ay akin lang ito. Hindi ko ito mapapalitan.

Kailangan kong hulaan on the spot
kung ano ang tungkol sa dulang ito.

Hindi handa para sa pribilehiyong mabuhay,
Halos hindi ako makasabay sa bilis na hinihingi ng aksyon.
Nag-improvise ako, bagama't kinasusuklaman ko ang improvisasyon.
Nababadtrip ako sa bawat hakbang ko sa sarili kong kamangmangan.
Hindi ko maitago ang ugali ko sa hayseed.
Ang aking instincts ay para sa masayang histrionics.
Ang takot sa entablado ay gumagawa ng mga dahilan para sa akin, na higit na nagpapahiya sa akin.
Ang mga pangyayaring nagpapababa sa akin ay itinuturing akong malupit.

Mga salita at udyok na hindi mo kayang bawiin,
mga bituin na hindi ka mabibilang,
ang iyong karakter ay tulad ng isang kapote na ipindot mo sa pagtakbo —
ang kaawa-awang resulta ng lahat ng hindi inaasahang ito.

Kung maaari lang akong mag-ensayo nang maaga ng isang Miyerkules,
o ulitin ang isang solong Huwebes na lumipas na!
Ngunit darating ang Biyernes na may script na hindi ko pa nakikita.
Makatarungan ba, tanong ko
(medyo paos ang boses ko,
dahil hindi ko man lang maalis ang lalamunan ko sa labas ng entablado).

Mali ang akala mo na isa lang itong slapdash quiz
kinuha sa pansamantalang akomodasyon. Ay hindi.
Nakatayo ako sa set at nakikita ko kung gaano ito kalakas.
Ang mga props ay nakakagulat na tumpak.
Mas matagal pa ang makinang umiikot sa entablado.
Ang pinakamalayong galaxy ay na-on.
Naku, walang tanong, ito dapat ang premiere.
At kahit anong gawin ko
magiging forever ang ginawa ko.

Mapa: Collected and Last Poems , na isinalin nina Clare Cavanagh at Stanislaw Baranczak, ay isang gawa ng napakagandang kagandahan sa kabuuan nitong 464 na pahina. Kumpletuhin ito ng nakakaakit na pagbabasa ni Amanda ng "Mga Posibilidad" -- ang kanyang sining, tulad ng Brain Pickings , ay libre at ginawang posible sa pamamagitan ng mga donasyon. Sa katunayan, sumulat siya ng isang buong kamangha-manghang libro tungkol sa kapwa marangal at kasiya-siyang regalo ng pagtangkilik.